Nanghihina at patuloy na nawawalan na ako ng lakas habang lumilipas ang mga oras.

Nag-iiyakan na ang mga bakla kong kaibigan sa gilid ng stretcher ng hospital kung saan ako naka-admit.

"Freny ko! Wag kang excited ma-meet in greet si Satanas, please..." hagulgol si Bakla.

"Rai! Wake up, bitch! Hindi mo pa na-chu-chupa si James Reid!" anang garalgal na boses ng isa pa.

Marami pa silang pinangsasabe, ngunit unti-unti nang humihina ang boses nila sa pandinig ko.

Kahit hindi ko na makita ang mga kaibigan ko dahil hindi ko na maidilat ang mga mata, alam kong basang basa na ang mga mata nila.

Alam ko namang malapit na akong kunin ni Satanas, kaya handa na rin akong salubungin ito ng chupa.

Ngunit may isa akong bagay na pinagsisisihan talaga.

Ang hindi pagluwas pabalik sa probinsya kung saan nakatira ang mga pamilya kong barako.

Mula noong nakaluwag na ako, binabalak ko na talaga ang bumalik, ngunit dahil sa pagiging busy sa schedules ko ay hindi ko man lang nagawa.

I regret not coming back. Nagawa ko sanang makitang muli ang mga barako kong pinsan, mga kuya ko, si Papa, dalawang Tito ko, si Lolo Ninong, at Lolo.

Naiwan ko sila noong anim na taon palang ako nang maghiwalay si Papa at ang malandin kong ina na lumuwas ng Maynila para sumama sa kabit niyang inabuso lang ako at pinahirapan hanggang lumaki.

Sinama pa talaga akong malanding nanay ko. Hindi nalang kumirengkeng mag-isa.

If I can turn back time, I would go back to my granddad's house. Sisiguraduhin kong hindi ako aalis doon, aaraw-arawin kong magpatira sa kanila.

Bawat burat nila, isusubo ko. Matutulog ako sa kanilang mga dibdib, at gagawing barbie doll ang kanilang mga burat para paglalaruan oras-oras. Bawat dibdib nila - susupsupin ko. Hindi ako titigil.

Hays. Nagawa ko na sana noon 'yon nang nasa malaking bahay pa ako nila lolo, pero that time, puro lang barbie ang nilalaro ko at chinese garter.

Isama mo pa ang pagtikim ng tae ng manok, naku! My old self is stupid.

I regret all of that.

Nang maramdaman ko nang parang kinukuha na ako ng liwanag, malalagutan na nang hininga, nanalangin ako sa kung sino man ang nakakarinig sa akin.

Please...

Hindi ko alam ang mga pinanalangin ko, hindi ko matandaan - ngunit nang biglang para nawalan ako ng consciousness, dahan-dahan kong naramdaman ang pagiging weirdo ng aking katawan.

Huh? Parang lumiit.

Nang dahan-dahan kong imulat ang mga mata ko, namilog iyon agad-agad nang tumungo ang paningin ko sa mga palad kong maliliit.

Could it be...?

Agad kong inilibot ang paningin ko sa paligid. At wagas ang pagtalon ng puso ko nang mapagtanto ang pamilyar na kwarto.

Kwarto ko iyon nong anim na taon ako habang nakatira sa malaking bahay ni lolo.

Agad kong tinungo ang malaking salamin na nakasabit sa pader sa may gilid ng aparador.

Nang tumambad sa akin ang batang paslit, uhugin, at mukhang inosenteng binabae... agad akong ngumisi nang mala demonyo.

"Well, well, well..." Pinasadahan ko ng kamay ko ang aking katawan. It's real, I came back to the past. Lalo akong nabuhayan.

I don't know how it happened, but I don't care anymore. I felt refreshed.

"Mukhang matutupad ko na ang pinagsisihan kong hindi ko nagawa noon pa man."

Mabilis kong tinungo ang pinto ng kwarto at binuksan iyon.

Pagkabukas ko palang ay agad akong patakbong tumungo sa balkonahe saka sinilip ang unang palapag ng bahay. Sa ikalawang palapag ang kwarto ko.

Doon ko naabutan ang dalawang barakong lalaking hubad at naghahalikan sa isang sofa, habang ang isa naman na nasa loveseat ay nanunuod sa TV, walang pakialam sa nangyayare sa tabi.

Tangina! Tumpak!

Si Papa Densio at Tito Chris nga 'yon. At ang nonchalant sa gilid ay ang pinsan kong si Bench, anak ni Tito Chris.

My gwad! I can't believe hindi ko pinapansin ang mga ganito dati sa paligid ko!

Ganun ba ako katanga noon?

Well, hindi ko naman masisisi dahil wala pa akong kahalayaan noon.

Mabilis akong tumakbo pababa. I need to join! Kailangan kong makatikim ng burat as soon as possible.

///

*retrieved from old files*

votes and comments could boost my morals in continuing this novel