สิบวันผ่านไปอย่างรวดเร็วและไร้ค่า ฉันก้าวขาพ้นจากชานบ้านของคาลัมพลางมองขาตัวเองที่หยุดชะงักอยู่ที่สนามหญ้าสีเขียวอ่อน ก่อนเงยหน้าสูดอากาศยามเช้า แสงแดดอ่อนๆกระทบผิวขาวซีดของฉันทำให้รู้สึกมีชีวิตชีวาขึ้นอีกครั้ง ในสถานะวิญญาณ....ที่ไม่มีใครเห็น

"เฮ้อออ" ไม่มีวันไหนเลยที่ฉันจะไม่ถอนหายใจออกมา ก็ฉันกลุ้มใจหนะสิ 10 วันแล้วนะที่สมองอันว่างเปล่าของฉันก็ยังคงไม่มีวี่แวววาจะนึกอะไรขึ้นมาได้เลย วันๆก็เอาแต่นั่ง นอน ทะเลาะกับนายคาลัมนั่น ยิ่งตอนนี้เขาได้พักตั้ง 3 เดือน คงได้หูชากันไปข้างนึงแน่ๆ ฉันมองไปยังบ้านหลังใหญ่ของเด็กน้อยเจสซี่ที่ตั้งอยู่ถัดไปเล็กน้อย เจสซี่!!เด็กที่เห็นฉัน ฉันลืมนึกไปได้ยังไงกันว่ามีเจสซี่อีกคนที่สามารถช่วยฉันได้'มั้ง' แต่ลองดูก็ไม่มีอะไรเสียหายนี่หน่า ฉันรีบสาวเท้าไปยังบ้านหลังใหญ่ที่อยู่ถัดไปไม่ถึงเมตร ก่อนจะง้างมือเพื่อเคาะประตู แต่เดี๋ยว! ฉันไม่จำเป็นต้องทำอย่างงั้นนี่ ฉันตั้งสติก่อนจะพุ่งร่างตัวเองใส่ประตูทันที

"เจสซี่ลงมาทานข้าวได้แล้วลูก"เมื่อเข้ามาในบ้านก็พบกับผู้หญิงร่างท้วม ซึ่งจากประโยคก่อนหน้านี้คงเดาไม่ยากว่าเธอคงเป็นแม่ของเจสซี่แน่นอน ฉันมองไปรอบๆบ้านที่ถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์เรียบง่าย สีโทนอบอุ่นที่ดูเข้ากันเป็นอย่างดี ฉันเดินไปยังเตาผิงที่มีกรอบรูปถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ

"นิค!" ฉันเปล่งเสียงออกมาด้วยความตกใจ พระเจ้ายังคงเข้าข้างฉันเสมอสินะ! นั่นมันเขา นิค นิคที่สถานีวิทยุ ฉันจำไม่ผิดแน่

"พี่สาว พี่มาทำอะไรที่บ้านผมฮะ ^-^" ฉันหันไปตามเสียงแหลมที่ดังขึ้น เจสซี่ยืนยิ้มแฉ่งอยู่หน้าบันไดพลางมองมาที่ฉัน

"เอ่อ...คือพี่-"

"พี่สาวที่ไหนลูก"ไม่ทันที่ฉันจะได้จบประโยคก่อนหน้า แม่ของเจสซี่ก็เดินมากอดเด็กน้อยตรงหน้า

"นี่ไงฮะ"เจสซี่ชี้มาที่ฉัน ฉันไม่ได้พูดอะไรได้แต่ส่งยิ้มแหยๆเป็นคำตอบ จะให้ฉันทำยังไงหล่ะ 'ไฮ เจสซี่ พี่เป็นวิญญาณนะ' ก็คงจะไม่เข้าท่าเท่าไหร่

"อืมม ผมเข้าใจละ ไปกินข้าวกันฮะแม่" รอยยิ้มของเจสซี่ที่เมื่อไม่กี่วินาทียังคงยิ้มมาที่ฉันกลับค่อยๆจางหายไป เด็กน้อยเดินตามแม่ของเขาไปในครัว ทางออกของฉันอีกทางตันซะแล้ว ตันทั้งๆที่ยังไม่ได้เริ่มต้นเลยด้วยซ้ำ ฉันมองรูปภาพเจสซี่กับผู้ชายที่ฉันอยากเจอมากที่สุด ก่อนจะเดินตรงไปยังประตู

"พี่สาวฮะ" ข้อศอกฉันถูกรั้งไว้ด้วยแรงเบาๆทำให้ฉันหันกลับไปมองหน้าเจสซี่ที่ยืนจ้องหน้าฉันพร้อมสีหน้าที่เดาอารมณ์ไม่ได้

"ขึ้นบันไดไป ห้องแรกไปรอผมในนั้น ถ้าพี่อยากจะผมช่วยอะไร " ไม่ทันที่ฉันจะอ้าปากตอบอะไรออกไป เจสซี่ก็วิ่งกลับไปที่ห้องครัวซะแล้ว ฉันยิ้มออกมาอย่างแปลกใจแต่ก็เดินขึ้นตามที่เด็กนั่นบอก ฉันเดินผ่านประตูบานใหญ่ที่ตั้งอยู่ริมบันได ข้างในห้องถูกตกแต่งด้วยโปสเตอร์หนังต่างๆ ตามสไตล์ของห้องเด็กผู้ชายพร้อมของเล่นที่ถูกวางอยู่เต็มพื้น ฉันไล่สายตาไปรอบๆห้องก่อนที่จะสะดุดกับภาพเจสซี่ที่ถูกกอดคอมาจากด้านหลังโดยผู้ชายร่างสูงคนเดิม วันนี้ฉันต้องรู้ว่านายคือใคร 'นิค'

'กริ๊ก!!' เสียงกลอนประตูที่ถูกบิดจากด้านนอก พร้อมกับเด็กน้อยที่สอดตัวเข้ามาในห้อง เจสซี่เดินมานั่งที่เตียงพร้อมยิ้ม ยิ้มที่ทำให้ฉันโล่งใจขึ้นมานิดนึง

"พี่ชื่อเอ็มนะ พี่เป็นวิญ-"

"วิญญาณ ผมรู้แล้ว ผม 7 ขวบแล้วนะฮะ " เจสซี่ฉีกยิ้มให้ฉันอีกครั้ง

"ทำไม เอ่อ ทำไมเธอไม่กลัวฉันเลยหล่ะ พี่ก็แค่สงสัยหนะ"

"พี่ไม่ได้มาหลอกผมสักหน่อย พี่ไม่ได้มาหลอกผมใช่มั้ยฮะ"

"ไม่ๆ ฉันไม่หลอกเธอแน่นอน"ฉันรีบส่ายหน้า จนเจสซี่หลุดขำออกมา

"อีกอย่างผมก็ไม่ได้เจอแบบนี้ครั้งแรก" โอ้วว ทำไมหมู่บ้านนี้มันมีสัมผัสวิเศษเยอะจัง อีตาคาลัมนั่นก็อีกคน แนะนำรายการผีมาที่นี่ด่วนค่ะ

"แล้วพี่เอ็มมีอะไรให้ผมช่วยหรอฮะ พี่นิคเคยบอกว่าใครมาขอความช่วยเหลือเราต้องช่วยเขา" เข้าทาง ฉันรีบหยิบรูปที่วางอยู่บนโต๊ะแล้วรีบเดินไปนั่งข้างๆเจสซี่ทันที

"พี่นิคของเธอคือคนในรูปใช่มั้ย?" ฉันชี้ไปที่ผู้ชายผมน้ำตาลเข้มที่ยืนฉีกยิ้มกว้าง ยิ้มที่ฉันรู้สึกคุ้นเคย เจสซี่ไม่ได้พูดอะไรเพียงเเค่พยักหน้าเบาๆเป็นคำตอบแทน

"เธอเป็นอะไรกับเขาหรอ" คิ้วของเจสซี่ขมวดเข้าหากันแสดงถึงความสงสัยเล็กน้อย

"พี่เกิดอุบัติเหตุหนะ พอฟื้นขึ้นมาก็จำอะไรไม่ได้เลย แถมยังอยู่ในร่างวิญญาณอีกต่างหาก ชื่อเอ็มนี่ อีตาจมูกโต เอ่อ คาลัมก็เป็นคนตั้งให้ แต่พี่รู้สึกมีอะไรบางอย่างกับผู้ชายคนนี้ บางทีเขาจะทำให้พี่หาร่างพี่เจอก็ได้"

"ผมเจอพี่นิคที่โรงพยาบาลตอนเด็กๆหนะฮะ ตอนเด็กๆผมเป็นโรคหอบหืดที่ค่อนข้างรุนแรง แล้วตอนนั้นแม่ผมก็ไม่มีเงินพอที่จ่ายค่ารักษาพยาบาลได้ อยู่ดีๆ พี่นิคก็โผล่มาแล้วก็รับเป็นคนดูแลค่าใช้จ่ายทั้งหมดของผม เขาเหมือนเป็นพี่ชายของผมอีกคนเลยฮะ"

"เขามาหาเธอบ่อยมั้ยเจสซี่ พี่อยากเจอเขาหนะ"ฉันมองรูปอย่างมีความหวังอีกครั้ง

"ช่วงนี้ไม่ค่อยมาเลยฮะ เห็นแม่ว่าพี่เขามีปัญหาอะไรสักอย่าง แต่ผมรู้ที่อยู่ของเขานะฮะ พี่เอ็มอยาก-"

"พี่อยากได้จ่ะ ^_^" ฉันไม่รอช้า เจสซี่ขำขึ้นอีกครั้งก่อนจะลุกขึ้นไปเขียนยุกยิกๆ บนโต๊ะ

"นี่ฮะ" ฉันรับกระดาษแผ่นเล็กจากคนตัวเล็กตรงหน้า

' Nicholas west

35 Stirling Highway, perth '

"นิคโคลาส เวสท์" ฉันพึมพำออกมาเบาๆ นี่คือชื่อของนายสินะ

"ขอบคุณนายมากนะ เจสซี่ เธอช่วยพี่ได้มากจริงๆ" ฉันวิ่งเข้าไปกอดเจสซี่ เด็กน้อยชะงักนิดๆ

"ขอโทษนะ คือพี่ดีใจไปหน่อย"

"ไม่เป็นไรฮะ แค่รู้สึกแปลกๆ เหมือนพี่ไม่ใช่วิญญาณยังไงก็ไม่รู้ แต่ก็ขอให้พี่นิคของผมช่วยพี่หาร่างของพี่เจอนะฮะ พี่เอ็ม" ฉันยิ้มให้กับฮีโร่ตัวน้อยที่ดูเหมือนจะไม่สามารถช่วยอะไรใครได้เลยแต่กลับกลายเป็นกุญแจสำคัญให้ฉันได้

ฉันกำกระดาษในมือแน่นพลางรีบสับเท้าของตัวเองอย่างรวดเร็วไปยังบ้านคาลัมทันที

.

.

.

.

"คาลัมมมมม ฉันรู้แล้วว่านิคคือใคร!!" ฉันตะโกนสุดเสียง หลังจากวิ่งผ่านประตูไม้โอ๊คบานใหญ่ แต่สิ่งที่ตอบกลับฉันมาคือ......ความเงียบ ฉันมองไปยังนาฬิกา 11 โมง เดี๋ยวก่อนนะ นายนั่นยังนอนอยู่หรอเนี่ย จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน ฉันรีบก้าวเท้าไปยังห้องนอนของเขาทันที ฉันเดินเข้าไปหาร่างหนาที่ ฝังอยู่ใต้ผ้าห่มพร้อมทั้งเสียงกรนเบาๆ

~~~ครอกก ฟี้~~~ ให้ตายเหอะนี่คือสภาพของ Rock Idol ของสาวๆหรอ นอนน้ำลายยืดไปถึงหน้าหมู่บ้านแล้วมั้งเนี่ย

"คาลัม"ฉันเดินไปเขย่าตัวเขาเบาๆ

"อืออ" คาลัมเปล่งเสียงเล็กน้อยกับร่างที่ยังคงแน่นิ่งอยู่บนเตียงเช่นเดิม

"ฉันหานิคเจอแล้วนะ ตื่นได้แล้ววว" ฉันเขย่าร่างใต้ผ้าห่มอีกรอบ

"ไม่หิว มึงกินก่อนเลยลุค" อะไรของเขาวะ นี่ขนาดละเมอออกมายังเป็นลุคเลยหรอเนี่ย ฉันหลุดขำกับความคิดบ้าๆที่ผุดขึ้นมาในหัวฉันอีกครั้งไม่ได้

"นี่เอ็มโว้ย ไม่ใช่ลุค ตื่นได้แล้วมั้ยนายจมูกโต" ฉันเขย่าเขาแรงขึ้น พลางคลานไปยังที่ว่างของเตียงอีกฝั่ง

"เอ็ม อือ"

"อืออะไรของนาย ตื่นนนนนนนนนน" ฉันตะโกนสุดเสียง

"เล่นอะไรของเธอวะ คนกำลังนอน " ได้ผล! คาลัมลืมตาขึ้นมาพลางยันตัวเองขึ้น สายตาอาฆาตคู่เดิมจ้องมาที่ฉัน

"ฉันรู้ว่านิคคือใครแล้ว " ฉันรีบยื่นกระดาษใบเดิมให้เขาทันที คาลัมขยี้ตาเล็กน้อยก่อนจะรับกระดาษไปอ่าน

"35 Stirling Highway, perth ไกลขนาดนี้ไปเองเหอะ" คาลัมพูดจบก็ปากระดาษทิ้งพร้อมโถมตัวเข้าหาเตียงนอนเช่นเดิม ทำไมถึงเป็นผู้ชายที่ห่วยแตกขนาดนี้นะ ฉันอยากจะพูดประโยคนี้ออกไปจริงๆ แต่ติดที่ฉันต้องพึ่งเขาอยู่หนะสิ

"มันอยู่ตรงไหนฉันยังไม่รู้เลย คาลัมตื่นมาช่วยฉันก่อนสิ" ฉันดึงแขนคนตรงหน้าพร้อมเขย่าสุดแรง

"ขออีกชั่วโมง"

"นายนอนมากกว่าแปดชั่วโมงแล้วนะ นอนแค่ 8 ชั่วโมงก็พอแล้วป่ะ "

"เฮ้ออออออออ "เขาพลิกตัวพร้อมทำหน้าเหมือนเด็กเกรดสี่ที่ถูกปลุกตอนเช้า มันก็น่ารักดี แต่เอ้ย! ฉันสะบัดไล่ความคิดประหลาดๆออกไป หึ ต้องเจอเสียงสิบแปดหลอดของฉันสินะถึงจะตื่น ฉันค่อยๆยื่นหน้าไปใกล้ๆใบหูของร่างสูงที่ยังคงหลับตาแน่นอยู่ท่าเดิม

"ตะ-" เสียงสิบแปดหลอดที่กำลังออกจากปากฉันกลับถูกปิดด้วยสัมผัสเบาๆจากริมฝีปากหนา คาลัมพลิกตัวกลับมาทำให้ปากของเขากับฉันแตะกันพอดี เพียงแค่สัมผัสเบาๆแต่ก็ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนถูกช๊อตไปทั้งตัว และก็คงไม่ใช่ฉันคนเดียวที่รู้สึกแบบนั้นเพราะนายคาลัมก็ลืมตาและลุกขึ้นมานั่งอย่างรวดเร็วเช่นกัน

"เอ่อ คือฉันพยายามจะปลุกนายหน่ะ แต่..." ฉันเริ่มพูดขึ้นก่อน พลางมองหน้าคาลัมที่มองมาที่ฉันด้วยสีหน้าเรียบเฉย

"เธอจะขโมยจูบฉันหรอ"

"บ้าหรอ! หลงตัวเองชะมัด ฉันจะปลุกนายต่างหาก"

"ปลุกด้วยการจูบ??" คาลัมยิ้มกวนใส่ฉัน แผงควบคุมอารมณ์ในสมองของฉันตอนนี้ madness ได้เข้ามาควบคุมเรียบร้อยแล้วค่ะ

"จูบบ้าจูบบออะไรของนาย นายหันมาเองตังหากล่ะ"

"ฉันชอบนะปลุกด้วยวิธีการแบบนี้หนะ - 3 -" คาลัมยิ้มยียวนอีกครั้ง ฉันไม่รอช้ารีบหยิบหมอนปาใส่หน้ายับๆของเขาทันที

"ไอ้ทะลึ่งกับผียังไม่เว้น ตื่นแล้วใช่มั้ย จะคุยเรื่องฉันได้ยัง? " ฉันรีบลุกออกมาจากเตียงเขาก่อนเปลี่ยนเรื่องคุยทันที

"ก็คุยอยู่นี่ไง ฮ่าๆๆ" คาลัมขำ ซึ่งเป็นเสียงขำที่วอนตรีนมากค่ะ ฉันไม่ตลกโว้ย

"โอเคๆ เธอจะให้ฉันทำอะไร" ฉันรีบวิ่งไปหยิบกระดาษที่นอนแอ่งแม้งอยู่ที่พื้น

" พาฉันไปหน่อย " ฉันยื่นไปตรงหน้าเขา เขาหยิบกระดาษไปอย่างรวดเร็ว

"perth นะยัยบ๊อง " คาลัมทำหน้ายักษ์ใส่ชั้น

"ขอร้องหล่ะ ฉันจะได้ไปจากนายไง นายจะได้นอนไปจนเที่ยงคืนโดยไม่มีใครมากวน อีกอย่างนายจะได้เอาลุคมาอยู่โดยไม่มีใครเป็นก้างไง "

"มันเกี่ยวอะไรกับลุควะ เธอไม่จบใช่มั้ยเรื่องกงเรื่องเกย์อะไรไร้สาระนั่นหนะ" ฉันเบ้หน้าใส่เขา หึ เมื่อเช้ายังละเมอหากันอยู่เลยพ่อคู๊นน ตอนนี้โลกเขาก็เปิดกว้างแล้วป่ะวะ

"นายเบื่อก็รีบๆช่วยฉันสิ"

"เธอรู้มั้ยว่ามันอยู่อีกฟากนึงของประเทศอะ ทำไมไม่อยู่ให้มันใกล้ๆวะ" เขาหยิบมือถือพลางกดแป้มพิมพ์ไปมา ก่อนจะยื่นมาใส่หน้าฉัน รูปแผนที่ที่อยู่ข้างหน้าทำให้เห็นว่าคงใช้เวลาไม่น่าจะต่ำกว่า 2 วันในการเดินทางมันไกลจริงๆด้วยแหะ

"เอ่อ แต่มันมีทางเดียวนะคาลัม ได้โปรด" ฉันยกมือไหว้เขา

"เออๆ ฉันจะช่วยเธอ ไม่ใช่เพราะอะไรหรอกนะ ฉันไม่อยากถูกปลุกด้วยการจูบอีก " เขาพูดจบก็เดินตรงไปยังห้องน้ำทันที

"ไอ้บ้า! ใครเขาอยากจูบนายกัน" ฉันใช้มือขยี้ริมฝีปากไปมา ฉันไม่น่าพลาดเข้าไปใกล้นายนั่นเลย ใกล้ทีไรมีแต่ความเฮงซวย ผู้ชายอะไรไร้ความเป็นสุภาพบุรุษ

"อย่ามัวเเต่เขินที่ได้จูบกับฉันนะเอ็ม ไปเตรียมของ พรุ่งนี้เราจะเดินทางไปหาไอ้นิคอะไรของเธอนั่นกัน" เสียงก้องที่ดังออกมาจากห้องน้ำยิ่งตอกย้ำความลามกในหัวของอีตาคาลัมจมูกโตนั่น ถึงจะลามกเเต่ก็ยังมีความดีอยู่บ้าง ฉันจะพยายามไม่สนใจคำพูดโรคจิตๆของนายละกัน

ฉันละสายตาจากประตูห้องน้ำมายังมือถือที่ยังคงเปิดหน้าแผนที่ เมือง perth ค้างอยู่ ฉันไม่รู้ว่านิคจะช่วยอะไรฉันได้มากหรือน้อย เเต่ฉันกำลังไปหานายนะ รอฉันก่อน รอฉันนะนิค...

cast

simone nobili as Nicholas West

------writer's part--------

เย้!!!!!!!!!!!!!!!!!! มาอัพเเล้วววว ขอโทษรีดเดอร์ทุกคนจริงๆที่หายไปนานมากๆ สอบเสร็จเเล้วจะพยายามอัพเรื่อยๆเลยตอนนี้ อิอิ ตอนนี้เฉื่อยมากเเต่เริ่มมีฉากกุ๊กกิ๊กเเล้วเนอะ เดี๋ยวตอนต่อไปจะเพิ่มดีกรีความฟินให้มากขึ้นน้าาา รักรีดเดอร์ทุกคนเยย บอกเลยว่าคอมเมนต์ที่ทุกคนเขียนเราอ่านทุกอันเลยน้า มาคอมเมนท์กันเยอะๆนะ มันเป็นกำลังใจของไรท์เลยย