"ไม่จริงใช่มั้ยคะคุณหมอ บอกฉันที ฮือออออ" เสียงร้องของผู้หญิงที่ปลุกฉันตื่นขึ้นมาจากการนอนหลับ ฟังจากเสียงแล้วคงเลยวัยกลางคนไปไม่น้อย ฉันลืมตาขึ้นมาเห็นผู้หญิงชราที่ถูกรายล้อมไปด้วยชายหญิงกลุ่มหนึ่งที่แต่งตัวด้วยชุดกราวน์สีขาวสะอาด ฉันมองไปรอบๆตัวกลิ่นแอลกอฮอลล์ที่เตะจมูกบวกกับผนังสีโทนขาว ทำให้ฉันรู้ว่าฉันอยู่ในโรงพยาบาลที่ไหนก็ไม่รู้ ฉันตื่นมาที่นี่ได้ยังไง แล้วคาลัมหล่ะเขาอยู่ไหน

"ผมเสียใจด้วยครับ" ฉันเดินตรงไปยังกลุ่มคนที่ยืนอยู่หน้าห้องกระจก ผู้หญิงชราคนเดิมล้มทั้งยืนด้วยสภาพที่อ่อนแรงเหมือนคนไม่ได้นอนมาหลายวัน ใบหน้าของเธอนั้นเต็มไปด้วยคราบน้ำตา

"โอ้ยยยย!"ฉันจับหัวใจตัวเองที่ตอนนี้เหมือนโดนค้อนทุบรัวๆอีกครั้ง ฉันกัดฟันสู้กับความเจ็บปวดที่อกข้างซ้าย กี่ครั้งแล้วที่ฉันต้องเจ็บปวดขนาดนี้แต่มันก็ยังไม่ชินสักที ฉันค่อยๆพยุงร่างตัวเองเข้าไปให้ใกล้ผู้หญิงชราคนนั้นมากขึ้น

"ลูกแม่ ฮืออออ พระเจ้า ฉันจะอยู่ได้ยังไง ฮืออออ" หญิงชราทรุดตัวลงไปที่พื้น ทั้งหมอและพยาบาลพยายามพยุงร่างแกขึ้น

ตุ๊บๆๆๆ ยิ่งฉันเดินเข้าหาหญิงชราคนนั้น ความปวดที่เคยอยู่ที่หัวใจกลับลามขึ้นไปที่สมองของฉันอย่างรวดเร็ว

"คุณยายยังมีหลานสาวอยู่นะครับ"

"เมริสา หนูต้องอยู่กับยายก่อนนะลูก อยู่กับยาย " เมื่อฉันได้ยินประโยคเมื่อครู่ ความเจ็บที่เล่นงานฉันอยู่กลับเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ จนทำให้ขาทั้งสองข้างของฉันอ่อนยวบลง

'เมริสา......ยาย' ฉันกำหัวใจที่เหมือนจะหลุดออกมาข้างนอกให้ได้ ความทรงจำผุดขึ้นในสมองฉันอย่างมากมาย

"ยาย ยาย! หนูอยู่นี่ ยายได้ยินหนูมั้ย" ฉันพยายามแทรกตัวเข้าไปหายายที่ถูกล้อมไปด้วยหมอ

"จะให้หมอเอาออกซิเจนออกเลยไหมครับ " ฉันมองไปยังหมอที่คอยพยุงตัวยายของฉัน

"ยัง ระ รอ เมริสาฟื้นก่อน เธอจะฟื้นใช่มั้ยหมอ " ฉันกัดฟันต้านความปวดเฮงซวยนี่ พลันสายตาของฉันก็ไปปะทะกับร่างชายหญิงที่นอนอยู่ในห้องกระจกข้างๆ ม่านตาของฉันเบิกกว้างทันทีที่เห็นหน้าของร่างที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง.....

"แม่!!!!!!!!!" ตัวของฉันชาเหมือนถูกไฟฟ้าหลายล้านโวลต์พุ่งเข้าใส่ ฉันรีบวิ่งเข้าไปในห้องกระจกนั่นทันที ภาพขุ่นมัวเพราะของเหลวที่เริ่มเอ่อขึ้นมาที่ตาของฉัน ร่างที่นอนอยู่ ร่างนั่นคือแม่ของฉัน ฉันจำเธอได้ ไม่ผิดแน่ๆ ฉันเอื้อมมือเข้าไปแตะผิวกายที่เย็นเฉียบ รอยบาดแผลมากมายที่อยู่บนใบหน้าของแม่ของฉัน ทำให้น้ำตาของฉันไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย ขาของฉันก้าวถอยหลังอย่างคนเสียสติ

'กึก!' ฉันถอยหลังไปชนกับขอบเตียงอันเย็นเฉียบที่มีร่างอีกร่างนึงนอนอยู่ ฉันหันกลับไปพบกับร่างผู้ชายที่มีบาดแผลทั่วร่างกายพร้อมด้วยคราบเลือดเช่นเดียวกับแม่ของฉัน ฉันปาดน้ำตาก่อนเพ่งไปยังหน้าของผู้ชายคนนั้น

"พระเจ้า! ฮืออออ" ความทรงจำตอนเด็กๆไหลเข้าสมองฉันอีกครั้ง เขาคือคนที่คอยดูแลฉันเมื่อฉันล้ม คอยช่วยปลอบตอนที่ฉันร้องไห้

"พะ.....พ่อ ฮืออออ ไม่จริง ไม่จริง " ฉันโผเข้ากอดพ่อทีนอนแน่นิ่งเช่นเดียวกับแม่

"พ่อขา แม่ขา หนูมาหาแล้วนะ ตื่นมาคุกับหนูสิคะ" ฉันเขย่าร่างทั้งสองอย่างบ้าคลั่ง ก่อนพูดประโยคเดิมซ้ำไปซ้ำมาอย่างคนบ้า

เสียงฝีเท้าของหมอ 2 คนที่เดินเข้ามาในห้อง พร้อมผ่านร่างฉันไปเพื่อเข้าไปเก็บเครื่องมือที่วางกระจายอยู่รอบๆ

"อย่าเพิ่งถอดเครื่องช่วยหายใจ ยายแกขอไว้ น่าสงสารแกเนอะเสียลูกชายไป หลานสาวก็ยังนอนเป็นเจ้าหญิงนิทราอีก"

"หมอ พ่อกับแม่ฉันเป็นอะไร หมอช่วยตอบฉันหน่อยเถอะได้โปรด ใครก็ได้ช่วยตอบฉันหน่อย ฮืออออ" ฉันตะโกนใส่คนตรงหน้า แต่ก็เหมือนเดิมทุกครั้งไม่มีการตอบกลับอะไรทั้งสิ้น หมอเริ่มเข็นเตียงพ่อกับแม่ออกจากห้อง

"จะเอาพ่อกับแม่ฉันไปไหน" ฉันเคลื่อนตัวไปบังทางไว้

'ฟรึบ' เตียงที่พ่อและแม่นอนอยู่กลับผ่านร่างฉันไปอย่างง่ายดาย ฉันเกลียดแบบนี้ที่สุด เกลียดที่ทำอะไรไม่ได้เลย แม้แต่พูดให้คนได้ยินยังทำไม่ได้.....

"พ่อ!!!!!"

"แม่!!!!" ฉันพยายามวิ่งตามเตียงที่เคลื่อนตัวห่างออกไป ห่างออกไปเรื่อยๆ แม้ว่าฉันจะวิ่งเร็วแค่ไหนร่างของพ่อกับแม่กับห่างออกไป

ห่างออกไป

.

.

.

.

.

จนลับตา

ฉันทรุดตัวลงหาพื้นอันเย็นเฉียบเช่นเดียวกับหัวใจของฉัน ความเจ็บปวดยังคงเล่นงานฉัน แถมยังเล่นงานหนักขึ้นอีกต่างหาก

"พ่อกับแม่ทำไมทำกับหนูแบบนี้ ทำไมทิ้งหนูไปแบบนี้ ฮืออออ" ฉันตะโกนสุดเสียงพลางทุบพื้นอย่างแรง

"เอาฉันไปเลย เอาวิญญาณฉันไปเลย ได้ยินฉันมั้ย เอาไปเลยย ฮือออ ฉันไม่อยากอยู่แล้ว" ฉันเปล่งเสียงอย่างอ่อนแรง แสงสีขาวข้างหน้าที่ค่อยๆพุ่งเข้ามาหาฉัน เอาไปเลย เอาฉันไปเลย ฉันหลับตาลงพร้อมสติที่ดับวูบลงไปเช่นเดียวกัน..........

Calum's part

ผมวนรถเข้ามาจอดที่ car park ของห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง ตอนนี้เราน่าจะเดินทางมาครึ่งทางแล้วหล่ะ ผมมองเอ็มที่นอนหลับอยู่ข้างๆผม กิจกรรมตลอดทางของยัยนี่ก็มีอยู่ไม่กี่อย่างหรอกครับ ไม่กินก็นอน ไม่นอนก็กิน คิ้วน้ำตาลเข้มที่เข้ากับริมฝีปากบางๆนั่นทำให้ผมมองกี่ทีก็ไม่เคยเบื่อ ผมมองร่างบางที่ขยับไปขยับมาด้วยความไม่สบายตัวก่อนตัดสินใจอุ้มเธอไปนอนข้างหลังรถแทน

"โอ้ย!!!!!!!!!!" ผมสะดุ้งโหยงกับเสียงแหลมที่ดังขึ้นตอนที่ผมวางเธอลงที่เบาะหลัง หัวก็ไม่ได้ชนอะไรนี่หว่า ร้องอะไรของเธอเนี่ยยัยผีเอ็ม ผมมองหน้าเอ็มพลางปัดผมที่อยู่บนหน้าเธอออก

"โอ้ยยย" เธอตะโกนขึ้นอีกครั้ง คิ้วของเอ็มขมวดเข้าหากันเป็นปมพร้อมริมฝีปากที่ขบกันแน่น

"เฮ้ เธอเป็นอะไรเนี่ย" ผมจับไหล่ของเธอเบาๆทำให้รู้ว่าตัวของเธอเกร็งมาก ผมจึงเพิ่มแรงเขย่าให้มากขึ้นเพื่อทำให้เธอตื่น

"เอ็ม แกล้งอย่างงี้ไม่ตลกเลยนะ" น้ำตาที่ค่อยๆไหลออกจากตาของเอ็มทำให้สติผมแตกกระเจิง

"เอ็ม! ตื่น!" ผมคว้ามือเธอไปจับไว้แน่น

"พ่อออ แม่! อย่าทิ้งหนูไปอย่างนี้ ฮือออ"

"ไม่อย่าเอาพวกเขาไป ไม่!!!"

"เห็นแก่ตัวที่สุดเลย ทำไม ฮึก ฮืออออ" คำพูดหลายประโยคที่หลุดออกจากปากของเอ็ม ทำให้ผมเดาได้ไม่ยากว่าเธอคงฝันอะไรอีกแล้ว ซึ่งครั้งนี้คงเป็นเรื่องไม่ดีสักเท่าไหร่ ผมมองหน้าเธอน้ำตาที่ยังคงไหลอย่างบ้าคลั่งนั่นมันทำให้ผมทำอะไรไม่ถูก

"เอ็ม!! ได้ยินฉันมั้ย" เอ็มร้องไห้อย่างคนไร้สติพลางเอามือทุบไปที่หน้าอกของเธออย่างแรง

"เห็นแก่ตัวที่สุด ทิ้งหนูให้อยู่คนเดียวได้ยังไง ฮือออ ปักๆๆๆ" เอ็มยังคงไม่ได้ยินผม อีกทั้งเพิ่มแรงที่ทุบไปยังอกของเธอมากขึ้น

"เธอทำอะไรวะ หยุด เอ็ม!! หยุดด" ผมจับมือของเอ็มที่กำลังทำร้ายตัวเองอยู่ พลางกำเอาไว้แน่น แต่แรงของเธอที่ต้านผมมากขึ้นเรื่อยๆทำให้ผมรวบตัวร่างบางตรงหน้ามากอดเอาไว้แทน

"ฮือออ ฉันไม่เหลือใครแล้ว ไม่เหลือแล้ว"

"ชู่ววว ชู่วววว ฉันอยู่นี่ไง" ผมกระชับอ้อมแขน พลางลูบหัวเอ็มเบาๆ

"เธอยังเหลือฉันอยู่ไง "แรงของเอ็มเริ่มเบาลงกลายมาเป็นแรงสั่นแทน ตัวของเอ็มยังคงสั่นตามการสะอื้นภายในอ้อมกอดของผม เสียงร้องไห้ของเธอมันทำให้หัวใจผมเหมือนถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ ผมไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องเป็นห่วงเธอมากขนาดนี้ ไม่รู้ว่าสิบกว่าวันที่มีเอ็มมันมีอิทธิพลต่อความรู้สึกผมมากมายขนาดนี้ ผมดึงตัวเอ็มออกช้าๆพลางจ้องหน้าคนขี้แงตรงหน้า แก้มใสๆที่เปื้อนคราบน้ำตากับตาของเธอที่แดงก่ำมันทำให้ผมรู้สึกผิด ผิดที่ช่วยเธอไม่ได้เลย ผมช่วยอะไรเธอไม่ได้เลยจริงๆ

"คาลัม" เสียงเล็กหลุดออกจากปากเอ็ม เธอยกมือขึ้นมาปิดเสียงสะอื้นที่เริ่มก่อตัวอีกครั้ง ผมรีบดึงมือเธอออกมากำไว้หลวมๆ พลางเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุดบนแก้มขาวซีดนั่น

"ฉันเจอพ่อกับแม่แล้ว ฮึก แต่พวกเขา ฮึก พวกเขาทิ้งไปแล้ว ฮือออ" เอ็มพยายามเปล่งเสียงเพื่อจบประโยค ตากลมโตที่เคยร่าเริงแต่ ณ เวลานี้กลับเป็นดวงตาที่เศร้าที่สุด

"ฉันไม่มีใครอี-" ผมโน้มตัวเข้าหาริมฝีปากของร่างบางตรงหน้าทันทีเพื่อกลืนคำพูดของเอ็ม คำพูดน่ารำคาญที่เธอพูดวนไปวนมากรอกหูของผม ผมไม่สามารถทนต่อความรู้สึกแปลกๆที่มันก่อตัวขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ได้อีกเเล้ว กำแพงที่เคยสร้างไว้สำหรับเอ็มตอนนี้ได้พังทลายลงอย่างไม่มีเงื่อนไข มือเล็กๆของเอ็มที่ผมกำเอาไว้ต้านผมเล็กน้อย ผมค่อยๆกดริมฝีปากบางด้วยสัมผัสที่เบาที่สุดเพราะกลัวคนตรงหน้าตกใจ

"เธอยังมีฉันเข้าใจมั้ยเอ็ม" ผมถอนจูบออก ก่อนจูบไปที่แก้มที่เต็มไปด้วยน้ำตาอีกครั้ง เอ็มมองหน้าผมนิ่งด้วยสายตาที่คราวนี้ผมกลับอ่านความคิดของเธอไม่ออก แต่เธอก็โถมตัวเข้ามากอดผมเหมือนเด็ก ผมอมยิ้มเล็กน้อยที่เธอไม่ได้รังเกียจผม ไม่สิไม่รังเกียจจูบของผม ที่เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่วินาทีที่แล้ว

"เธอห้ามร้องไห้อย่างนี้ต่อหน้าใครเด็ดขาด ถ้าจะร้องต้องร้องต่อหน้าฉันคนเดียวเท่านั้น เข้าใจมั้ย" ผมกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น

ผมแพ้เธอแล้วหล่ะเอ็ม แพ้อย่างราบคาบ..........