Calum's POV
กลิ่นนำ้หอมที่ผม'เคย'คุ้นลอยเข้ามาเเตะปลายจมูก

'กลิ่นนี่มันเหมือน......เเคท'กลิ่นนั่นมันย้ำเตือนให้ผมนึกถึงเธออีกเเล้ว เปลือกตาของผมถูกสั่งให้ลืมโดยอัตโนมัติ สิ่งที่ผมเห็นทำให้ผมต้องหลับตาพร้อมสะบัดหัวเเรงๆอีกที ข้างผมมันต้องเป็นเอ็มที่นอนอยู่ไม่ใช่หรอ ทำไมกลายเป็นทุ่งหญ้าสีเขียวไปได้ พระเจ้าเล่นตลกอะไรกับผมอีก ผมสูดหายใจลึกๆอีกครั้งก่อนจะลืมตาขึ้น แต่รอบตัวผมก็ยังล้อมรอบด้วยทุ่งหญ้าสุดลูกหูลูกตาอยู่ดี ผมใช้สายตากวาดไปตามผิวหญ้าที่สูงเท่าหน้าเอวผมพลันสายตาก็สะดุดกับผมสีน้ำตาลอ่อนที่อยู่ห่างออกไปไม่ถึงเมตร

"เเคท! นั่นคุณใช่มั้ย?"

ผมตะโกนถามออกไปพร้อมสาวเท้าเข้าไปหาเจ้าของผมสีน้ำตาลนั่น เเม้ในใจผมจะมั่นใจล้านเปอร์เซ็นว่าเธอคือเเคททอรีนเเน่นอน เเต่สมองอันชาญฉลาดของผมกลับถามคำถามโง่ๆนั่นออกไป

"คาร์ล" ใช่เธอจริงๆด้วย แคทหันกลับมาผมพลางยิ้มกว้าง ยิ้มนั่นมันทำให้ผมรู้สึกดีทุกครั้งที่ได้เห็นมัน....อีกครั้ง

"แคท ผมคิด...." 'ถึงคุณ' สองคำหลังที่ผมกลืนลงไปในลำคอก่อนที่มันจะหลุดออกมา ผมชะงักกับการกระทำของตัวเองเล็กน้อย ไม่ใช่ว่าผมไม่คิดถึงเธอนะ ผมคิดถึงเธอ คิดถึงมากด้วย เเต่ไม่ใช่คิดถึงแบบคนรักแล้วหนะสิ ผมมองหน้าแคทอีกครั้ง เธอยังคงยิ้มมาหาผมเช่นเดิม

"ทำไมนายทำหน้าอย่างนั้นหล่ะ'' แคทเดินเข้ามาใกล้ ก่อนพยุงหน้าผมให้เชิดขึ้น

"คาร์ล ฉันอยากให้นายยิ้มนะ ทำหน้าเเบบนี้ไม่หล่อเลย เเล้วอีกอย่างนายควรจะดีใจสิที่นายเปิดใจรับคนใหม่ๆสักที" เธอรู้???

"เอ่อ ตั้งเเต่มีเอ็มเข้ามาความทรงจำที่ผมยังคงยึดติดกับคุณมันก็ค่อยๆหายไป แต่ผมยังรู้สึกดีกับคุณอยู่นะ" ผมพูดขึ้นเบาๆ

"ไม่ใช่ว่าผมจะลืมคุณนะเเคท เเต่"

"อย่าพูดถึงเรื่องอดีตอีกเลยนะ นายรู้ตัวมั้ยว่านายช่วยฉันอีกเเล้ว มิสเตอร์ฮู๊ด" เเคทพูดขึ้นก่อนจะคว้ามือผมไปกุมไว้ ผมเลิกคิ้วขึ้นกับประโยคเมื่อครู่ของเธอ ผมไปช่วยเธอตอนไหนกัน?

"ฉันกำลังจะไปเกิดเพราะนายเลยนะ"

"เพราะผมหรอ?" ผมชี้ตัวเองพลางมองหน้าแคท

"อ่าห้ะ นายปล่อยฉันไปไงหล่ะ นายทำให้ฉันหลุดจากห่วงของนาย" เเคทบีบมือผมเบาๆ

"แสดงว่าที่ผ่านมาคุณยังไม่ได้ไปไหนเลยหรอ" แคทพยักหน้าของเธอไปมาพลางหัวเราะขึ้น

"ฉันไม่ได้อยากทำให้นายรู้สึกผิดนะ เเต่ว่าใช่เลย" เธอดีดนิ้วขึ้นมาตรงหน้าผม ทำให้ผมอดยิ้มกับการกระทำที่น่าเอ็นดูของเธอไม่ได้จริงๆ แม้ว่าเธอจะเเอบเเซะผมก็ตามเถอะ

"ฉันมาหานายครั้งนี้เพื่อมาบอกลาหนะ อย่างถาวร" ผมจ้องตาเธอนิ่ง แอบใจหายไม่ได้ที่เธอจะหายไปจากชีวิตผมเเล้วจริงๆ

"เธอจะเกิดใหม่ใช่มั้ย" ผมหลุดคำถามโง่ๆไปอีกครั้ง ทำให้คนตรงหน้าเปล่งเสียงหัวเราะขึ้นมาอีกระลอก

"ทำไมถ้าเกิดจะมาจีบฉันหรอไง แล้วเอ็มหล่ะ" นั่นไงโดนผีเล่นซะเเล้วครับ ไอ้งั่งคาลัม

"ฉันล้อเล่น ฮ่าๆนายนี่ยังตลกเสมอเลยนะ" แคทยื่นมือมาขยี้หัวผม

"ฉันไม่ตลกกับเธอนะเเคท - - " ผมตีหน้านิ่งใส่เธอ

"โอ้ยอย่าทำหน้าอย่างงั้นใส่ฉันสิ" เธอใช้นิ้วเรียวยาวจิ้มมาที่จมูกของผม

"ฉันก็แอบคิดว่าจะได้เกิดนะ เเต่ไม่รู้สิ เอาเรื่องนายดีกว่า ฉันขอให้นายกับเอ็มทำทุกอย่างสำเร็จนะ ฉันเชื่อว่าเธอจะต้องฟื้น เอ็มเเข็งเเรงกว่าฉันเยอะ" แคทยิ้มให้ผมก่อนจะดึงตัวผมเข้าไปกอด เธอหยุดพูดไปสักพัก ก่อนเปล่งเสียงใสขึ้นมาอีกครั้ง

"อีกอย่างเอ็มก็น่ารักมากๆด้วย" ประโยคนี้ทำให้ผมอมยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว ผมกระชับกอดเเน่นขึ้นพลางซึมซับมันไว้ให้ได้นานที่สุด

"ฉันรักเธอมากนะเเคท อยากให้รู้ไว้ ถึงเธอจะไปแล้วเเต่เธอจะอยู่ในนี้" ผมดึงตัวเองออกจากการกอดพลางเอามือของแคททาบไว้ตรงหน้าอกข้างซ้ายของผมเเทน

"นายก็เป็นสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตของฉันเหมือนกัน เเค่อยากให้นายรู้ไว้เหมือนกัน ;)"

"แด่มิตรภาพที่ดีของเรา" แคทยื่นมือออกมาหาผม ผมยื่นมือออกไปจับมือของเธอ พลางกระชับให้เเน่นขึ้น แคททอรีน ผู้หญิงที่ผมไม่เสียใจเลยที่เคยหลงรักเธออย่างเต็มหัวใจ

ภาพรอบตัวผมรวมถึงแคทเริ่มจางหายไปช้าๆ ดวงตาสีน้ำทะเลคู่นั้นส่งยิ้มมาที่ผมก่อนลอยห่างจากผมไปเรื่อยๆ เธอยิ้มให้กับผมพลางโบกมือลาผมอีกครั้ง ผมยิ้มตอบรับให้เธอ ยิ้มที่ปนไปด้วยความรู้สึกหลากหลายทั้งเสียใจเเละดีใจที่ผมจะไม่ต้องเรียกหาเธอ ฝันถึงเธอ ตะโกนหาหาเธออย่างคนบ้าอีกเเล้ว

'ฉันรักเธอนะ แคททอรีน...เพื่อนรัก'

Writer's part
มาอัพเเล้วหายไปนานมากกกกก ก.ไก่ล้านตัว ตอนนี้เนือยมาก อย่าพึ่งเบื่อกันน้า💕