"ouchh! ฉันอยู่ไหนเนี่ย" ฉันลืมตาขึ้นเพราะแสงไฟที่ริบหรี่จากเสาไฟข้างถนน ฉันมองสภาพตัวเองที่นอนขนาบกับพื้นซีเมนท์ที่แสนจะเย็นชืด ฉันปัดเศษหิน ดิน ฝุ่นที่เกาะตามแขน ทั้งๆที่ฉันนอนอยู่บนซีเมนท์ทำไมมันมีเศษดิน หินนี่ด้วย ฉันหันมองรอบตัวพบกับบ้าน townhome ทอดยาวสองข้างทาง ฉันอยู่ที่ไหนวะเนี่ย แล้วครอบครัวฉันอยู่ไหนกันหมดทิ้งให้ฉันนอนอยู่ข้างทางอย่างนี้ได้ยังไงกัน ฉันดันตัวเองให้ลุกขึ้น

"พ่อออ แม่ พ่อออ" สิ่งที่แล่นอยู่ในหัวฉันตอนนี้มีเพียงสองคำนี้เท่านั้น พ่อกับแม่ ฉันตะโกนสุดเสียง แต่สิ่งที่ตอบกลับมาคือความว่างเปล่า บ้านทุกหลังบนถนนแห่งนี้ดับไฟมืดสนิทมีเพียงเเสงสว่างจากหลอดไฟข้างถนนกับเสียงลมที่พัดผ่านตัวฉันไปเท่านั้นที่อยู่เป็นเพื่อนฉันในตอนนี้ ฉันหลับตาลงลองไล่ความทรงจำในสมองกลวงๆของฉัน ภาพพ่อกับแม่ผุดขึ้นมา พวกท่านยิ้มให้ฉันก่อนที่ภาพนั้นจะค่อยๆจางลงไป

"จำให้ได้สินังโง่!!" ฉันทุบหัวตัวเอง ยิ่งนึกเท่าไหร่ฉันก็ยิ่งรู้สึกปวดหัวจนแทบระเบิด

"พ๋ออ แม่ ฮืออ" น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ ไหลอาบแก้มที่แห้งผาก ฉันจำอะไรไม่ได้เลย พ่อแม่ก็หายไป ฉันอยู่ที่ไหน ฉันชื่ออะไร ฉันเป็นใคร คำถามผุดขึ้นในหัวของฉันอย่างบ้าคลั่งเช่นเดียวกับน้ำตาบ้าๆที่ไหลออกมาอย่างน่าสมเพศเช่นกัน ฉันเกลียดการร้องไห้ความรู้สึกของฉันบอกมาอย่างนั้น

"กริ๊งๆ กริ๊งๆ" ฉันหันไปตามเสียงกริ่งนั่นทันที ฉันปาดน้ำตาอย่างลวกๆทำให้ตาฉันเห็นชายหนุ่มกำลังขี่จักรยานส่งหนังสือพิมพ์ตามบ้านอยู่ เยส! เลิกอ่อนแอ โชคเข้าข้างแกเเล้ว ฉันบอกกับตัวเองพร้อมวิ่งเข้าไปหาชายหนุ่มคนนั้นทันที

"เฮ้!! คุณ คุณณณณณ คุณ!!!" ฉันเรียกฉันเขาในขณะที่เขากำลังลงมาจากจักรยานสนิมเกรอะ เอ๊ะ ทำไมคนที่นี่เสียมารยาทอย่างงี้วะ เรียกตั้งหลายครั้งไม่ได้ยินหรือไง หรือเขาหูตึง?

"เฮ้ คุณ นี่!"ฉันรีบวิ่งไปขนาบข้างชายหูตึงนั่น อะไรจะมารยาทแย่ขนาดนี้ หน้าฉันเขายังไม่มอง เขาวางหนังสือพิมพ์ลงหน้าบ้านใครก็ไม่รู้ ก่อนจะเดินหนีไป

"What da he....." ฉันเอื้อมมือไปแตะไหล่เขา สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้ฉันตกใจมากกว่าอารมณ์โมโห มือของฉันกลับผ่านร่างชายหนุ่มส่งหนังสือพิมพ์นั่นอย่างรวดเร็ว อย่างกับว่าฉันเป็น....วิญญาณ ฉันมองที่มือของตัวเองก่อนรีบวิ่งตามเขาไปที่จักรยานสนิมเขรอะนั่น ฉันพยายามขว้าแขนเขาอีกครั้ง

"ฟึบบบ...... ฟึบบบบบ....." มันผ่านร่างกายของเขาได้อย่างง่ายดาย ฉันมองมือ แขน ขา ไม่ใช่มั้ง ฉันยังไม่ตาย ไม่จริง

"ตื่นน ตื่นสิโว้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!" ฉันทั้งทุบหัว หยิกเเขน ตบหน้าตัวเอง ให้ตื่นจากความฝันสุดเฮงซวยนี่สักที หึ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นยกเว้นเเต่ความเจ็บปวดและรอยแดงจากการทรมานตัวเองเมื่อตะกี้นี้ ฉันมองชายหนังสือพิมพ์ที่ขี่จักรยานห่างไปเรื่อยๆ ฉันตายแล้วหรอ แล้วทำไมฉันรู้สึกเจ็บ รู้สึกปวดวะ แล้วทำไมฉันพูดได้ ทำไมฉันยังหายใจอยู่ สวรรค์จะเล่นตลกอะไรนักหนากับชีวิตฉันเนี่ย ฉันอยากตาย เอิ่ม นี่ฉันก็ตายอยู่แล้วไม่ใช่หรอ = =" ฉันเดินวนไปวนมาราวกับคนบ้าที่หาทางออกให้ชีวิตไม่เจอ ก็มันหาไม่เจอจริงนี่หว่า ฉันหรี่ตาเพราะเห็นแสงไฟเคลื่อนที่มาอย่างเร็วตรงสุดปลายถนน สิ่งนั้นถ้าฉันเดาไม่ผิดสิ่งนั้นคงเป็นรถแน่นอน

" เอาวะ ลองอีกครั้ง ตายเป็นตาย" ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะก้าวไปยืนกลางถนน วัดกันไปเลย ถ้ายังไม่ตายจะได้ตาย ถ้าตายไปแล้วก็เอาให้ตายซ้ำสองไปเลย แสงไฟเริ่มเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้นเรื่อยๆ

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!" นั่นไม่ใช่เสียงผู้หญิงที่ไหน เสียงฉันเองค่ะ ฉันปิดตาเมื่อรถคันนั้นวิ่งเข้ามาที่ร่างฉัน ถึงจะรู้ว่าตายไปแล้วเเต่ก็เสียวอยู่นะ ชีวิตนี้ใครจะบ้ามายืนท้ารถยนต์กลางถนนอย่างกับตัวเองเป็นซุปเปอร์ฮีโร่อย่างงี้

"ฟึบบบบบบบบ ~~~~~~ " รถ 4 wheel ย้ำว่า 4 wheel ขับทะลุร่างฉันไปอย่าง่ายดายเช่นเดิม( = =)\ ฉันมองร่างกายของตัวเอง ความรู้สึกที่มีความหวังเมื่อเจอผู้คนพังทะลายลงทันที เมื่อรู้ว่าฉันฟื้นขึ้นมาในรูปแบบวิญญาณ ถ้าจะให้ฟื้นขึ้นมาเป็นวิญญาณให้ฉันตายไปเลยดีกว่ามั้ย ฉันจะคุยกับคนอื่นได้ยังไง ฉันจะหาพ่อเเม่ฉันเจอได้ยังไง ที่สำคัญฉันจะมีโอกาสได้พบกับร่างของตัวเองมั้ย ฉันเดินไปตามฟุตบาท มองบรรยากาศรอบๆตัว ผู้คนเริ่มเปิดประตูบ้านของพวกเขา ออกมาออกกำลังกายบ้าง เดินเล่นบ้าง

" hi" ฟึบบ

"hello" ฟึบบบ

"คุณมองไม่เห็นฉันหรอ" ฟึบบบ

"ฉันยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้นะเว้ยยย Damn it!!!" ผู้คนเดินผ่านฉันไปมา หึ อยู่ไฮสกูลยังไม่รู้สึกไร้ตัวตนขนาดนี้มาก่อนเลย ฉันนั่งลงที่ฟุตบาทอีกครั้ง ทั้งๆที่ฉันเป็นวิญญาณแต่ทำไมฉันยังรู้สึกเหนื่อย รู้สึกโกรธ รู้สึกอยากร้องไห้มากขนาดนี้ ฉันฟุบหน้าลงก่อนจะร้องไห้ออกมาอีกครั้ง ฉันไม่รู้จะไปทางไหน ฉันกลายไปเป็นวิญญาณไร้ญาติข้างถนนหรอเนี่ย ตอนมีชีวิตฉันทำอะไรไว้นะ ตอนตายถึงต้องมาเจออะไรทรมานแบบนี้ พ่อขา เเม่ขา ช่วยหนูด้วย

กึก กึก กึก~ ฉันได้ยินเสียงรองเท้ากระทบกับพื้นซีเมนท์ข้างๆฉัน ฉันเงยหน้าขึ้นมาพบกับผู้ชายร่างสูง วัยพอๆกับฉัน ผมดำสนิทมีไฮไลท์นิดหน่อยที่ปลายผมของเขา เขาชะงักมือเขากลับไปไว้ที่กระเป๋ากางเกงยีนส์ที่ดูรัดรูปนั่น

"ไฮ!" เขาพูดขึ้น ตากลมโตสีดำขลับนั้นยังคงจ้องมาที่ฉัน

"นายเห็นฉันด้วยหรอ !!" ฉันรีบลุกขึ้น พระเจ้าให้โอกาสฉันอีกรอบเเล้ว ฉันจ้องมองไปที่เขาอย่างมีความหวัง

" Holy shit!! " นั่นคือคำพูดคำต่อมาที่หลุดออกมาจากปากหนาๆของเขา ฉันรีบคว้าเเขนเขาไว้

ฟึบบบบ~

" นังโง่เอ้ย แกเป็นผีจำไม่ได้หรอ" ฉันตบหัวตัวเอง ก่อนยิ้มให้เขาที่ตอนนี้ขยับห่างจากฉันไปเป็นเมตร เขาเริ่มตบหน้าตัวเอง ถ้าฉันเป็นเขาฉันก็จะทำอย่างงั้นเหมือนกัน

" ไม่จริง มันกลับมาได้ไงวะ shit!" เขามองหน้าฉันก่อนที่เขาจะหลับตาลงแล้วลืมตาขึ้นอีกครั้ง

"(^^/)" ฉันยืนยิ้ม โบกมือโง่ๆให้เขา นายไม่ได้ฝันไปหรอก

"นายเห็นฉัน นายเห็นฉัน ขอบคุณพระเจ้า" ฉันเดินเข้าไปใกล้เขา เขากลับยิ่งเขยิบออกห่าง ฉันจะปล่อยนายไปไม่ได้ นายเป็นหนทางเดียวที่ฉันจะขอความช่วยเหลือได้ นายเป็นทางเดียวของฉันที่ฉันจะรู้ว่าฉันเป็นใคร มาจากไหน ชื่ออะไร

" ไม่ ฉันไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ฉันละเมอ ลาล้าล๊า" เขาหันหลังกลับและวิ่งไปยังบ้านฝั่งตรงข้าม แถมฮัมเพลงอะไรก็ไม่รู้ อะไรของเขาวะ ฉันต้องพึ่งนายปัญญาอ่อนนี่หรอเนี่ย เเต่ฉันก็ไม่มีทางเลือกอะไรเลยนิหน่า ฉันรีบวิ่งไปดักหน้าเขาทันที เขาหยุดกึก

"หึ โกหก ไหนบอกไม่เห็น นายเห็นฉัน" ฉันมองหน้าเขา เขาแกล้งหลบตาไปที่อื่น ฉันยกมือไหว้เขา

" ขอร้อง ช่วยฉันเถอะนะ ไม่มีใครที่นี่เห็นฉันเลย มีแค่นายที่เห็นฉัน ฉันจำอะไรไม่ได้เลย ฉันไม่รู้ว่าฉันคือใคร ชื่ออะไร ฉันตื่นขึ้นมาฉันก็......" เขายกมือหนาๆขึ้นเป็นเชิงบอกให้ฉันหยุดพูด เขายิ้มกว้างจนเห็นฟันที่เรียงตัวอย่างสวยงาม รอยยิ้มนั้นทำให้ฉันรู้สึกมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง

"ไม่! เสียใจด้วยนะสาวน้อย ตอนนี้ฉันยุ่งมากพออยู่แล้ว" ฉันขอคืนคำพูดที่พูดเมื่อกี้นี้ รอยยิ้มอาบยาพิษชัดๆ เขาเดินผ่านร่างฉันขึ้นบันไดหน้าบ้าน รู้จักฉันน้อยไปไอ้หัวดำ ฉันไม่ปล่อยโอกาสนี้หลุดไปหรอก

" นาย ฉันขอร้องหล่ะนะ ฉันไม่รู้จะพึ่งใครเเล้วจริงๆ นายก็แค่เสิร์ชชื่อในกูเกิ้ล หรืออะไรก็ได้" ฉันวิ่งไปขวางหน้าเขาอีกรอบ ฉันยกมือขึ้นไหว้เขา ให้ทำอะไรตอนนี้ฉันก็ยอม

" ไม่ไง ฉันยุ่ง..."

" ยุ่งอะไร กลิ่นเหล้าหึ่งเลย ยุ่งกับการดื่มเหล้าสิไม่ว่า" ฉันเอามือปิดปากตัวเอง นังโง่เอ้ย จะขอให้เขาช่วยยังไปปากไม่ดีกับเขาอีก

"นี่เธอ อย่ามาอวดรู้ ฉันไม่ใช่บาทหลวงนะ ไป นู้น ไปหาบาทหลวงโน้น " เขาชี้ไปยังถนนหน้าบ้านก่อนที่จะเอื้อมมือผ่านท้องฉันแล้วเปิดประตูเข้าบ้านไปทันที

ปัง! บานประตูไม้โอ๊คบานใหญ่ ถูกปิดกระเเทกหน้าฉันอย่างแรง ฉันกำหมัดแน่น เจอคนที่ช่วยได้เขาก็ไม่ช่วยเราอีก เวรกรรมอะไรนักหนา ถ้าจะให้ฉันตื่นขึ้นมาเป็นผี หรือวิญญาณ ทำไมไม่เอาพลังวิเศษเจ๋งๆให้ฉันด้วยฮะ แบบทะลุผ่านของนู้นนี่ พลังสะกดจิต บิน หรือห่าเหวอะไรก็ได้ หงุดหงิดโว้ยยย!!!! ฉันเตะประตูบานยักษ์ที่กั้นขวางหน้าฉันอยู่

"ปัง!! O.O" เฮ้ยมันดังได้ไงวะ ฉันลองเตะอีกทีมันก็ดังเหมือนเดิม เยส!นี่ร่างฉันเเตะของได้แล้วหรอ ฉันกระโดดขึ้นอย่างดีใจ ฮ่าฮ่า ฉันจะเตะจนนายต้องออกมาอีกรอบคอยดูสินายหัวดำ ฉันง้างขาเตรียมตัวเตะประตูอีกรอบ

" ฟึบบบบบ" แทนที่จะได้ยินเสียงปัง เหมือนรอบก่อนๆ ขาฉันกลับทะลุผ่านประตูไม้เเล้วกลับมายืนที่เดิมอย่างเคย เฮ้ยไรวะเนี่ย เมื่อกี้ฉันยังเตะได้อยู่เลย หรือว่าต้องรู้สึกหงุดหงิดถึงจะสามารถเเตะของได้ ใครมันจะไปหงุดหงิดตลอดเวลาฟระะะะ!!!

แกร๊ก! ประตูเปิดออกมาโดยชายหนุ่มผมสีทองที่ถูกเซตมาอย่างลวกๆ ฉันไม่รอช้ารีบผลุบเข้าไปในบ้านทันที หนุ่มหัวทองนี่คงเป็นเพื่อนของเขา หน้าตาใช้ได้ เสียใจจังที่นายไม่เห็นฉัน เฮ้ย! ฉันคิดอะไรอยู่เนี่ย ฉันรีบกลับมาทำธุระของฉันต่อ ฉันสอดสายตาหาชายหัวดำทันที

" ใครมาวะลุค" ชายหัวสีลูกกวาด ต้องบอกว่าสีชมพูมากกว่า เขาเดินออกมาด้วยผ้าเช็ดตัวคลุมส่วนล่างของเขาเท่านั้น ฉันรีบหันหน้าเข้าฝาบ้านทันที ให้ตายเหอะ ถึงฉันเป็นวิญญาณฉันก็อายเป็นนะ

" ไม่รู้วะ เปิดไปก็ไม่เห็นมีใครเลย" ฉันหันกลับมาสนใจคนที่ยืนข้างๆฉัน ลุค ชื่อเขาสินะ เขาพูดพร้อมเดินไปดึงผ้าเช็ดตัวที่คลุมร่างของมนุษย์หัวชมพูนั่นออก

" กรี๊ดดด!! " ฉันกรีดสุดเสียง ก่อนรีบวิ่งไปให้ไกลจากไอ้คนพวกนี้ เล่นอะไรกันวะเนี่ย มีผู้หญิงยืนอยู่ตรงนี้นะเว้ยเฮ้ย เอ๊ะ พวกเขาไม่เห็นฉันนี่หว่า ฉันจะอายอะไรเนี่ย

" ใครกรี๊ดวะ ฮ่าฮ่า เสียงโครตเหมือนผู้หญิ.......เฮ้ย เธอ!!" ฉันมองไปยังเสียงที่ต้องการได้ยินมากที่สุดในตอนนี้ นายหัวดำลงมาจากบันไดแล้วมองตรงมาที่ฉันทันที ในที่สุดฉันก็หานายเจอ

" เธอไหนมึง ใครกรี๊ด เป็นเอามากนะมึงเนี่ย บอกเเล้วเมื่อวานอย่าดื่มหนัก" ลุคเดินตบบ่านายหัวดำที่ตอนนี้ยืนอึ้งอยู่ตรงหัวบันได ก่อนเขาจะเดินสวนขึ้นไปข้างบน ตามด้วยนายหัวชมพูที่วิ่งตามผ้าเช็ดตัวในมือลุคไป ฉันมองตามก้นงาม เฮ้ยยย!!! ฉันส่ายหัวก่อนที่จะโฟกัสที่นายหัวดำที่รีบตรงดิ่งมาที่ฉันยืนอยู่ทันที

" ฉันบอกว่าฉันไม่ช่วยไง เชิญ!" เขากระซิบใส่หน้าฉัน ก่อนเปิดประตูผายมือเชิงว่า ให้ฉันออกไปซะ

" ฉันขอร้องหล่ะนะ คือฉัน...."

"ไม่ ฉันไม่ช่วย ฉันพอแล้ว เธอเข้าใจภาษาคนมั้ยเนี่ย"

"มีแค่นายคนเดียวที่เห็นฉัน ได้โปรด " ฉันยกมือท่วมหัว ก่อนมองเขาอีกรอบ

"ออกไป"

"ไม่! " ให้ตายฉันก็ไม่ออกไป ฉันจ้องมองตาดำขลับคู่นั้นที่เเทบจะกินหัวฉันได้ในตอนนี้

" ฉันบอกให้เธออกไปไง!"

" คาร์ล มึงคุยกับใครวะ กูเห็นมึงโบกมือไปมาในอากาศหลายรอบเเล้วนะ เมื่อคืนมึงกินอะไรเข้าไปเนี่ย ฮ่าฮ่าฮ่า น่าถ่ายคลิปชิบหาย" คาร์ล นายชื่อ คาร์ลหรอ ฉันเเละเขาหันไปทางตันเสียง พบชายหนุ่มผมหยักศก ยืนเกาหัวพิงอยู่ที่กำแพง

"กูออกกำลังกายอยู่ แอช มึงจะไปไหนก็ไปป่ะ" เขาพูดจบก็กลับมามองหน้าฉันต่อ

"นายมีเพื่อนเยอะ..."

" หยุดพูด แล้วตามฉันมา" เขาชี้หน้าฉันก่อนเดินนำฉันขึ้นบันไดไป

" ขอบคุณ..."

" หยุดพูด!!" ฉันหุบยิ้มทันทีที่เขาหันกลับมาดุแบบไม่มีเสียง ฉันเดินตามเขาไปจนหยุดอยู่หน้าห้อง ที่มีป้ายแปะว่า "Do not Disturb" ฉันมองป้ายนั่นก่อนความทรงจำฉันจะผุดขึ้นมาอีกครั้ง

"Do not Disturb แม่ซื้อป้ายนี้ให้หนูเหรอ " ฉันจ้องหน้าแม่สลับกับป้ายสีเหลืองสดที่อยู่ในมือของแม่

"ก็แม่เห็นวัยรุ่นเขาซื้อกันเต็มเลย แม่ก็เลยซื้อมาให้ " แม่ฉันยิ้มก่อนลงมือติดป้ายนั่นกับประตูห้องของฉัน

" โห เเม่เห่ยชะมัดเลย เอาออกๆ หนูต้องการคนมากวนเยอะๆนี่หน่า" ฉันยิ้มกว้างให้เเม่

"ป๊อก!" ฉันหลุดออกจากความทรงจำนั้นทันทีที่คาร์ลดีดนิ้วตรงหน้าฉัน

" เธอจะเข้ามามั้ย" ฉันมองเขาที่ตอนนี้นั่งอยู่บนเตียงสีน้ำเงินเข้ม ฉันก้าวขาเข้าไปทำให้รู้ทันทีว่านายนี่ซกมกเอามากๆ ทั้ง เสื้อ กางเกงที่ดูเหมือนใช้เเล้วถูกถอดกองอยู่ที่พื้น รวมถึงกระดาษที่ผ่านการขยำกองสุมอยู่ในถังขยะจนล้นออกมา ฉันมองหน้าเขา ซึ่งตอนนี้เขาก็มองมาที่ฉันเหมือนกัน เขาเท่านั้นที่ฉันสามารถสื่อสารได้ ถึงแม้ว่านายจะเป็นคนซกมกยังไงก็ตาม ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าฉันคือใคร มาจากไหน ตายได้ยังไง หวังว่านายคงจะช่วยฉันได้นะ....นายหัวดำ