"ကေလးေရ"

ChangMin CanteenမွာChanHeeနဲ႕ထိုင္ေနတုန္းYoungHoonဆီမွေခၚသံၾကားလိုက္သျဖင့္ChangMinအတတ္နိုင္ဆုံးၿပဳံးျပလိုက္သည္။ရင္ထဲတြင္နာက်င္ေနေသာ္လည္းမသိမသာေစရန္အၿပဳံးမ်ားျဖင့္ဖုံးကြယ္လိုက္သည္။

"ကေလးကိုယ့္ကိုေစာင့္ေနတာလား"

ChangMinၿပဳံးရင္းပင္ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္သည္။

"Sorryေနာ္ကိုယ္မနက္ပိုင္းအလုပ္ရွိလို႔ပါ"

"ရပါတယ္Hyungရဲ႕"

အမွန္တစ္ကယ္ကဒီေန႕YoungHoonကChangMinနဲ႕တူတူေက်ာင္းကိုလာဖို႔လုပ္ထားေပမဲ့မျဖစ္မေနမစည္းအေဝးတက္ရမည္ျဖစ္တာမလို႔မနက္တစ္ပိုင္းေက်ာင္းခြင့္တိုင္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။YoungHoonလည္းစိတ္မေကာင္းသူ႕ကေလးနဲ႕တူတူသြားမယ္ဟုေျပာထားခါမွခုလိုျဖစ္ရတယ္လို႔။

"ကေလးေနမေကာင္းဘူးလား"

ChangMinကိုၾကည့္ရတာမ်က္ႏွာကေဖ်ာ့ေနသလိုၿပီးေတာ့မ်က္လုံးေလးေတြအနည္းငယ္ေဖာင္းေနသေယာင္ရွိတာမလို႔YoungHoon ChangMinႏွဖူးေလးကိုစမ္းရင္းေမးလိုက္သည္။သူ႕ကေလးထူးဆန္းေနသည္ကသူ႕ကိုမၾကည့္ဘဲေဘးကိုအၾကည့္လႊဲထားျခင္းျဖစ္သည္။

"မဟုတ္ပါဘူးေကာင္းပါတယ္Hyungရဲ႕"

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ေရွ႕မွာထိုင္ေနတဲ့ChanHeeကေတာ့ChangMinကိုၾကည့္ၿပီးမ်က္ႏွာမေကာင္း။

"ဘာလဲ..ကိုယ္ကတူတူေက်ာင္းမသြားလို႔စိတ္ဆိုးေနတာလား"

"မဟုတ္ပါဘူးHyungရယ္....ေက်ာင္းကေနာက္ေန႕ေတြလည္းတူတူသြားလို႔ရပါတယ္"

"ဟုတ္ပါၿပီအာ့ဆိုလည္းမနက္ျဖန္က်ရင္ေက်င္းကိုတူတူလာမယ္ေနာ္"

"အင္း"

"ဟိုဟာ...Hyungကြၽန္ေတာ္Mathsအိမ္စာထပ္ရဦးမွာမလို႔အရင္သြားေတာ့မယ္ေနာ္"

"​ေအာ္...အင္းအင္းဟုတ္ပါၿပီ"

"ChanHee yah သြားမယ္ေလ"

"နင္ပဲငါ့စာအုပ္ကိုထပ္ေပးပါလားငါSunWooကိုေစာင့္လိုက္ဦးမယ္"

"အင္းအင္းရတယ္ေလ"

ChanHeeသိပါသည္။ဘာလို႔ChangMinအိမ္စာစာအုပ္ထပ္စရာမလိုဘဲသြားတာကို။ChangMinရဲ႕ငိုမဲ့မဲ့မ်က္ႏွာေလးကိုလည္းသူျမင္ျဖစ္ေအာင္ျမင္လိုက္ပါေသးသည္။ထို႔ေၾကာင့္ChangMinသူ႕ကိုစိတ္ဆိုးလည္းဆိုးေတာ့...YoungHoonကိုေျပာျပဖို႔ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။

"ChanHee yahဒီေန႕ကေလးဘာျဖစ္ေနလဲမသိဘူးတစ္မ်ိဳးပဲငါ့စိတ္ထဲ"

"သူအဲ့လိုျဖစ္မွာေပါ့....Sunbaeကမနက္ပိုင္းေက်ာင္းမလားေတာ့ျဖစ္ခဲ့တဲ့ကိစၥေတြမသိလိုက္ဘူးေလ"

YoungHoonနားမလည္နိုင္တဲ့မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ChanHeeလည္းစိတ္ကိုအားတင္းၿပီးမနက္ကျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည့္ကိစၥကိုYoungHoonကိုေျပာျပလိုက္သည္။

Flash back.....

မနက္ပိုင္းChangMinေက်ာင္းကိုဝင္ခါနီး႐ုတ္တစ္ရက္သူ႕နာမည္ကိုေခၚလိုက္သည့္အသံေၾကာင့္လွည့္ၾကည့္မိသည္။

"Ji ChangMin shi"

"အန္တီKim Mina"

"မင္းနဲ႕စကားခနေလာက္ေျပာခ်င္လို႔"

"ဟုတ္.....ရပါတယ္"

သူ႕ကိုေခၚလိုက္သည့္သူကKim Minaျဖစ္ေနၿပီးေျပာစရာရွိသည္ဆို၍ေက်ာင္းနားကCafeဆိုင္တြင္ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာရွိေနတဲ့Kim Minaမွာလည္းဆိုးထားသည့္ႏႈတ္ခမ္းနီမွာရဲတြတ္ေနၿပီးခံစားခ်က္မဲ့ကာရက္စက္ေယာင္ျပေနသည့္အၾကည့္မ်ားျဖင့္ChangMinအားၾကည့္ေနသည္။

ChangMin Kim Minaကိုၾကည့္ရင္းပင္စိတ္ထဲေျခာက္ျခားလာသည္။ေသခ်ာတစ္ခုကသူ႕ကိုလာေတြ႕ျခင္းဟာေကာင္းေသာလာေတြ႕ျခင္းမဟုတ္ဘူးဆိုတာပင္။

"မင္းငါ့ကိုသိၿပီးၿပီဆိုေတာ့မိတ္မဆက္​ေတာ့ဘူး"

"ဟုတ္ကဲ့"

"ရွည္ရွည္ေဝးေဝးေတြေျပာမေနေတာ့ပါဘူးမင္းငါ့တူနဲ႕လမ္းခြဲေပး"

"ဗ်ာ!!!!"

ChangMinဒီစကားအားေမွ်ာ္လင့္မိထားေသာ္လည္းတစ္ကယ္တမ္းေျပာလာေတာ့လန့္သြားမိသည္။သူအေၾကာက္ဆုံးအရာကHyungနဲ႕လမ္းခြဲရျခင္း။

"ၾကားတဲ့အတိုင္းပဲ....မင္းကိုငါကဒီအတိုင္းမျဖတ္ခိုင္းပါဘူး....ေရာ့ဒီမွာ"

စားပြဲေပၚသို႔ပစ္တင္ျခင္းခံလိုက္ရေသာစာအိတ္ေလးတစ္အိတ္။ChangMinထိုစာအိတ္ထဲမွာဘာပါလဲဆိုတာသိပါသည္။

"မင္းအတြက္လုံေလာက္တဲ့ေငြပမာဏထည့္ေပးထားတယ္။မင္းလိုအထက္တန္းေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္အတြက္ဆိုဒီေငြပမာဏကသုံးလို႔ျဖစ္ပါတယ္"

ChangMinေဒါသစိတ္ေကာေၾကာက္စိတ္ေကာေရာေနသည္။ေပါင္ေပၚတင္ထားတဲ့လက္သီးကိုလည္းက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ထားေပမဲ့တုန္ရီေနသည္။အတတ္နိုင္ဆုံးစိတ္ကိုတင္းကာ.....

"ကြၽန္ေတာ္လမ္းမခြဲေပးနိုင္ပါဘူး....ၿပီးေတာ့ဒီေငြေတြလည္းကြၽန္ေတာ့အတြက္မလိုဘူးကြၽန္ေတာ္ကေငြအတြက္ေၾကာင့္နဲ႕Hyungကိုခ်စ္တာမဟုတ္ဘူး"

"ဒါကမင္းအေျပာေလ..."

"ကြၽန္ေတာ္ကေငြမက္ေလာက္ရေအာင္လည္းမဆင္းရဲပါဘူး။ကြၽန္ေတာ္ကHyungကိုတစ္ကယ္ခ်စ္တာမလို႔လမ္းမခြဲေပးနိုင္ပါဘူး"

"အဟက္....တစ္ကယ္ခ်စ္တာေတြမခ်စ္တာေတြငါစိတ္မဝင္စားဘူး။မင္းသာရွိေနရင္YoungHoonရဲ႕အနာဂတ္မွာအတားအဆီးေတြျဖစ္လာနိုင္တယ္"

ChangMinဘာမွျပန္မေျပာ။သူေၾကာက္ေနမိသည္။မငိုမိေအာင္လည္းစိတ္ကိုတင္းထားရေသးသည္။

"ကြၽန္ေတာ္......လမ္းမခြဲေပးနိုင္ပါဘူး....ကြၽန္ေတာ္Hyungနားမွာရွိေနေပးမယ္လို႔ကတိေပးထားတာေၾကာင့္ဘယ္လိုနည္းနဲ႕မွHyungကိုကြၽန္ေတာ္လမ္းမခြဲပါဘူး"

"မင္းကတစ္ကယ့္ကိုေျပာမရပါလား......ျဖန္း!!!"

KimMinaစိတ္ကသူေျပာရင္ေျပာသလိုလုပ္မွႀကိဳက္သည့္မို႔အခုလိုမ်ိဳးChangMinကျငင္းေနေတာ့သူစိတ္မရွည္။ChangMinရဲ႕ဘယ္ဘက္ပါးကိုျဖန္းခနဲရိုက္လိုက္သည္။

ChangMinမွာ႐ုတ္တစ္ရက္ႀကီးအရိုက္ခံရတာေၾကာင့္တုန္ရီေနၿပီးရွက္စိတ္ေကာေၾကာက္စိတ္ေကာအားငယ္စိတ္ေကာသိမ္ငယ္စိတ္ေတြေကာဝင္ကာတားဆီးမရနိုင္ေတာ့သည့္မ်က္ရည္မ်ားမွာက်လာသည္။

"ChangMin nah!!!!!"

ေအာ္ေခၚလိုက္သူမွာChanHee....သူကေက်ာင္းဝင္ေပါက္မွာကတည္းကChangMinကိုအန္တီႀကီးတစ္ေယာက္ေခၚသြားတာျမင္လို႔လိုက္လာျခင္းျဖစ္သည္။

"ခင္ဗ်ားႀကီး...ဒါဘာလုပ္တာလဲ"

"မင္းကေကာဘယ္သူလဲ"

"သိစရာမလိုဘူး......ခင္ဗ်ားပဲအမ်ားရွိတဲ့Cafeမွာေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကိုရိုက္ၿပီးအနိုင္က်င့္ေနတာ"

"မင္းဘာမွဝင္မပါနဲ႕ငါကရိုက္သင့္တာမလို႔ရိုက္တာ....ၿပီးေတာ့ဒီCafeကေကာမင္းပိုင္တာမလို႔လား"

"ဟုတ္တယ္...ဒါကြၽန္ေတာ့္Appaပိုင္တာ...လုံၿခဳံေရးေတြ..ဒီကစိတ္မႏွံ႕တဲ့မိန္းမႀကီးကိုအျပင္ကိုဆြဲထုတ္လိုက္"

"ဟုတ္ကဲ့ပါသူေဌးေလး"

လုံၿခဳံးေရးမ်ားလည္းKim Minaကိုအျပင္ဆြဲထုတ္မယ္လုပ္ေတာ့.....

"ဖယ္စမ္းငါ့ကိုမထိနဲ႕Ji ChangMinမင္းကိုငါဘယ္ေတာ့မွမလႊတ္ေပးဘူးဆိုတာမင္းမွတ္ထား"

ဆိုၿပီးဆံပင္ကိုတစ္ခ်က္ခါကာChangMinနဲ႕ChanHeeကိုမ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးၿပီးလွည့္ထြက္သြားေလသည္။

"ChangMin nah...အဆင္ေျပလား"

ChangMinေခါင္းခါျပသည္။သူအခုေတာ္ေတာ္ေလးေၾကာက္ေနမိသည္။သူ႕စိတ္ထဲတြင္ငါHyungနဲ႕လမ္းခြဲရေတာ့မယ္ဆိုေသာစိတ္ကဝင္ေရာက္ေနသည္။ChanHeeလည္းဘာမွမေမးေသးဘဲငိုေနတဲ့ChangMinေလးကိုဖက္ထားလိုက္သည္။

ၿပီးေတာ့နည္းနည္းေနလို႔အဆင္ေျပမွေက်ာင္းခန္းထဲမွာChanHeeကိုေျပာျပလိုက္သည္။

Flash back end......

"ဘာ!!!!!!!.....ငါ့အေဒၚကChangminကို......"

"ဟုတ္တယ္Sunbaeေရ...အဲ့တာေၾကာင့္သူအဲ့လိုျဖစ္ေနတာChangMinေၾကာက္လြန္းလို႔တုန္ေတာင္တုန္ေနရွာတာ....ဒါေတာင္သူကsunbaeကိုမေျပာခိုင္းဘူး။Sunbaeသိရင္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနမွာစိုးလို႔တဲ့"

YoungHoonအေတာ္ေလးပင္စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားသည္။ၿပီးေတာ့ေဒါသလည္းထြက္သြားသည္။ဒါေပမဲ့သူေဒါသကိုေရွ႕တန္းမတင္...သူ႕ကေလးကိုသာပိုၿပီးစိတ္ပူသျဖင့္ChangMinကိုရွာရန္ထ ထြက္လာလိုက္သည္။

YoungHoonစိတ္ထဲအခုထူပူေနသည္။သူ႕ကေလးကိုရွာတာအခန္းထဲမွာလည္းမေတြ႕စာၾကည့္တိုက္ထဲသြားရွာေတာ့လည္းမေတြ႕။canteenထဲပတ္ရွာေတာ့လည္းမေတြ႕တာမလို႔သူအရမ္းစိုးရိမ္ေနသည္။သူ႕ကေလးဘယ္မွာလဲ။တစ္ေနရာရာမွာမ်ားသြားငိုေနမလား။သူစဥ္းစာမရ....ေနာက္ဆုံးသူ႕အေတြးထဲေပၚလာသည့္ေနရာကိုေျပးသြားၾကည့္ေတာ့.......

ေတြ႕ပါၿပီသူ႕ကေလးကိုေက်ာင္းေခါင္မိုးထပ္ရဲ႕ထိုင္ခုံတန္းေလးမွာထိုင္ၿပီးရင္ဘတ္ကိုလက္ေလးနဲ႕ထုကာနာက်င္စြာငိုေနေသာသူ႕ကေလးေလး...ဘယ္ေလာက္​ေတာင္ငိုထားသည္မသိအသံပင္မထြက္ေတာ့။

YoungHoonေတြ႕ေတြခ်င္းပဲအေျပးသြားလိုက္ၿပီးChangMinကိုလွမ္းေခၚလိုက္သည္။

"ကေလး"

ဟင္..Hyung"

ChangMinမွာYoungHoonကိုေတြ႕ေတာ့ထလိုက္ကာမ်က္ရည္မ်ားကိုအလ်င္အျမန္သုတ္လိုက္သည္။YoungHoonမွာလည္းChangMinနားေရာက္သည္ႏွင့္ကိုယ္လုံးေလးကိုအသာဆြဲကာသိမ္းက်ဳံးဖက္လိုက္သည္။

"ကေလးရာ....ဘာလို႔ကိုယ့္ကိုမေျပာတာလဲကြာ"

"Hyung.....သိသြားၿပီေပါ့"

ChangMinေလးမွာစကားေျပာတာေတာင္ရွိုက္သံေလးႏွင့္။"

"အင္း....ကိုယ့္ကိုအရင္ေျပာျပရမွာေလအဲ့လိုကိစၥမ်ိဳးဆို"

"ကြၽန္....ကြၽန္ေတာ္ကHyungစိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာစိုးလို႔"

"မဟုတ္တာ...ကေလးကလည္း..."

ChangMinမွာဘာမွပင္ျပန္မေျပာနိုင္။YoungHoonရင္ခြင္ထဲမွာငိုေနေလသည္။ChangMinရဲ႕ေက်ာေလးကိုYoungHoonအသာေလးပုတ္ေပးၿပီးေခ်ာ့ေနသည္။YoungHoonသူ႕ကိုယ္သူစိတ္ပ်က္မိပါသည္။သူကေလးကိုမကာကြယ္ေပးနိုင္ခဲ့ဘူးေလ။YoungHoonလည္းသူ႕ရင္ခြင္ထဲမွာတုန္တုန္ရီရီနဲ႕ငိုေနတဲ့သူ႕ကေလးေလးကိုစိတ္မေကာင္းမိၿပီးသူပါမ်က္ရည္ေတြက်ရေတာ့သည္။

ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာငိုၿပီးေတာ့သူ႕ကေလးမွာအသံပင္မထြက္ေတာ့။ဒါေၾကာင့္YoungHoonလည္းဖက္ထားတာကေနခြာလိုက္ၿပီးမ်က္ႏွာေလးကိုေမာ့ၾကည့္ေစလိုက္သည္။အရိုက္ခံထားရသည့္ဘယ္ဘက္ပါးေလးမွာလက္ဝါးရာအနီႀကီးကခုခ်ိန္ထိရွိေနေသးသည္။ငိုထားလြန္း၍မ်က္လုံးေလးမ်ားမွာလည္းေဖာင္းအစ္ကာနီရဲေနသည္။

သူ႕ကေလးကိုအခုလိုျမင္လိုက္ရေတာ့သူ႕ရင္ဘတ္ထဲစူးစူးဝါးဝါးႀကီးကိုနာက်င္ရသည္။သူတန္ဖိုးထားရတဲ့ChangMinေလးကိုဒီလိုလုပ္ေတာ့သူ႕အေဒၚကိုလည္းအေတာ္ေလးေဒါသထြက္မိသည္။ဒါေပမဲ့သူ႕ကေလးကပိုအေရးႀကီးသည္မလား။

YoungHoonသူ႕ကေလးႏွဖူးကိုတစ္ခ်က္ညင္ညင္သာသာေလးနမ္းလိုက္သည္။ၿပီးေတာ့တုန္ေနရွာတဲ့ChangMinလက္ေလးကိုကိုင္ကာ.....

"ကေလး...ဘာေတြပဲျဖစ္ေနပါေစကိုယ္ကေလးကိုဘယ္ေတာ့မွထားမသြားဘူးေနာ္..ကိုယ္နဲ႕ကေလးနဲ႕လမ္းခြဲဖို႔ဆိုတာမျဖစ္နိုင္တာမလို႔အဲ့တာႀကီးကိုမေတြးနဲ႕ေတာ့ဟုတ္ၿပီလား"

ChangMinေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္သည္။YoungHoonကေတာ့တစ္ခ်က္ၿပဳံးလိုက္ၿပီးChangMinေလးကိုေခၚကာအိမ္ကိုျပန္လာလိုက္သည္။ေက်ာင္းကိုလည္းChanHeeနဲ႕JaeHyunတို႔ကိုဖုန္းဆက္ကာခြင့္တိုင္ခိုင္းလိုက္သည္။အိမ္ကိုျပန္လာသည္ဆိုေပမဲ့တစ္ျခားအိမ္ေတာ့မဟုတ္....သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ပိတ္ရက္တိုင္းလိုလိုသြားျဖစ္ေနတဲ့YoungHoonရဲ႕စံအိမ္ကိုပင္။

အိမ္ေရာက္ကားေပၚမွဆင္းမယ္လုပ္ေတာ့ChangMinေလးမွာငိုထား၍ဘယ္ေလာက္ေတာင္ပင္ပန္းသြားသည္မသိအိပ္ေပ်ာ္ေနေလသည္။YoungHoonလည္းအိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့သူ႕ကေလးကိုမႏွိုးရက္တာမို႔မခ်ီၿပီးအိမ္ထဲကိုဝင္လာလိုက္သည္။အိမ္ထဲေရာက္ေတာ့အတြင္းေရးမႉးMoonမွအံ့အားသင့္စြာျဖင့္

"သခင္ေလးတို႔ေက်ာင္းမသြားၾကဘူးလား"

"အင္း..အဲ့လိုပဲျဖစ္သြားတယ္"

YoungHoonမွာChangMinေလးကိုသူ႕အခန္းထဲကကုတင္ေပၚေလးမွာအသာေလးခ်ေပးလိုက္ၿပီးေစာင္ၿခဳံေပးလိုက္သည္။ၿပီးေတာ့လက္ေလးကိုတစ္ခ်က္နမ္းၿပီးအတြင္းေရးမႉးMoonနဲ႕စကားေျပာရန္ေအာက္ကိုဆင္းလာခဲ့သည္။

အတြင္းေရးမႉးMoonမွာ​ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ၾကားၿပီးသြားေတာ့ဘယ္လိုေတာင္မိုက္ရိုင္းတဲ့မိန္းမပါလဲဆိုၿပီးေတြးမိသည္။

"ကြၽန္ေတာ္အခုသူ႕ကိုသြားေတြ႕လိုက္ဦးမယ္"

"သခင္ေလး....."

"သူတို႔လည္းဒီအခ်ိန္ဆိုခန့္မွန္းမိေနေလာက္ပါၿပီ"
...................

"ဒုန္း!!!!!!!"

႐ုတ္တစ္ရက္ႀကီးတံခါးကိုေစာင့္တြန္းၿပီးဝင္လာတဲ့တူျဖစ္သူေၾကာင့္Kim Minaအနည္းငယ္လန့္သြားမိသည္။ဒါေပမဲ့လည္းသူမ သိပါတယ္YoungHoonဘာလို႔ဒီကိုလာလဲဆိုတာ။

"ခင္ဗ်ားဒါဘာလုပ္တာလဲ"

"ဘာကိုလဲ"

"ခင္ဗ်ားကပိုသိမွာေပါ့"

"မင္းေကာင္ကတိုင္ေျပာလိုက္လို႔လား"

"ခင္ဗ်ားကိုကြၽန္ေတာ္ေျပာထားတယ္မလားကြၽန္ေတာ္နဲ႕ChangMinၾကားကိုဝင္မစြက္ဖက္ပါနဲ႕လို႔"

"ငါကဘာလို႔မင္းေျပာတိုင္းလုပ္ရမွာလဲ....ၿပီးေတာ့မင္းေရွ႕ေရးအတြက္ကိုပဲပူလို႔ေျပာတာပါ"

"ဟက္...ကြၽန္ေတာ့္အတြက္လားခင္ဗ်ားအတြက္ပဲလားဆိုတာေတာ့ခင္ဗ်ားပဲပိုသိမယ္ထင္တယ္။ၿပီးေတာ့ခင္ဗ်ားကChangMinကိုရိုက္ရေအာင္ဘာေစာက္ဆင့္ရွိလို႔လဲ"

"Kim Young Hoon!!!!!!!"

"ခင္ဗ်ားကြၽန္ေတာ့္နာမည္ကိုမေခၚနဲ႕...ၿပီးေတာ့ကြၽန္ေတာ္ေျပာလိုက္မယ္ကြၽန္ေတာ္တန္ဖိုးထားတဲ့အရာကိုခင္ဗ်ားလာထိလို႔အခုခ်ိန္ကစၿပီးခင္ဗ်ားသတိထားေနေတာ့"

"ငါကေသရမွာမေၾကာက္ဘူးေနာ္"

"ခင္ဗ်ားကိုလည္းမေသခိုင္းပါဘူး...ေပးဆပ္ခိုင္းဦးမွာ...."

YoungHoonလည္းေျပာစရာရွိတာေျပာၿပီး႐ုံးခန္းထဲကေနျပန္ထြက္လာလိုက္တယ္။အခန္းထဲမွာက်န္ခဲ့တဲ့Kim Minaတစ္ေယာက္ကေတာ့ေျခမကိုင္မိလက္မကိုင္မိေတြျဖစ္ကုန္ၿပီးစားပြဲေပၚရွိသမွ်ေတြအကုန္ဆြဲလႊင့္လိုက္သည္။

YoungHoonရဲ႕ပုံဟာအရမ္းကိုေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းေနၿပီးKim Minaကိုေတာင္တုန္လႈပ္မိေစသည္။သူလည္းဘာမွစဥ္းစားမေနေတာ့ဘဲလူတစ္ေယာက္စီဖုန္းဆက္လိုက္သည္။

"Kang Yeo Min!!!"

"ဟိုေကာင္အကုန္သိသြားၿပီ....အစီစဥ္အတိုင္းလုပ္ေတာ့"

________________________________________

Thanks for reading🌸