{ ကဗျာစာပိုဒ်လေးကိုတစ်ဖန်ပြန်ပြီးလှပအောင်လုပ်ဆောင်မည့်သူကပထမလူဖြစ်ပါဦးမလား }

အနက်ရောင်coatကိုဝတ်ဆင်ထားသည့်လူတစ်ယောက်လမ်းကြားထဲမှလမ်းများသို့ခပ်သွက်သွက်လျှောက်နေသည်မှာအနောက်ကနေလူတစ်ယောက်ကလိုက်နေဟန်တူသည်။

ဦးထုပ်ကိုလည်းခပ်ငိုက်ငိုက်ဆောင်းထားပြီးခြေသံလုံလုံဖြင့်သွားနေသောကြောင့်ရုပ်ဖျက်ထားသည့်ပုံပင်။ ပုံမှန်ထက်ပိုကာလျင်မြန်နေသည့်အရှိန်ဖြင့်သွားနေသောထိုလူသည်အနောက်မှကျားလိုက်နေသည့်နှယ်ပြေးရအောင်လည်းအဆင်မပြေ သို့ပေမဲ့လည်းပုံမှန်အတိုင်းဖြေးညင်းစွာသွားပါက အန္တရာယ်ရှိနိုင်သည်မလို့မပြေးရုံတစ်မယ်သွားနေရလေသည်။

လမ်းမကြီးကိုဆက်ထားသောလမ်းကြားလေးဆုံတွင်းသို့ဝင်သွားလိုက်ပြီးမျက်ခြေဖျောက်ရန်ကြိုးစားနေသည့်ထိုလူ၏နားထင်တွင်လည်းချွေးစီးများစတင်ကျဆင်းလာပြီဖြစ်သည်။

အသက်ရှူသံခပ်ပြင်းပြင်းများလည်းကြားလာရပြီးပိုမိုလျင်မြန်လာသည့်ခြေလှမ်းတွေဟာခြေထောက်နဲ့မြေကြီးတောင်ထိပါရဲ့လားမသိတော့။ ခေါင်းလည်းစောင်းကာအနောက်ကိုမသိမသာလှမ်းကြည့်ရသေးသည်မှာမကောင်းတာလုပ်ထားသည့်လူတစ်ယောက်အလား။

အမှန်တစ်ကယ်လည်းထိုလူဟာမကောင်းတာလုပ်ထားသည်လား။ အနောက်သို့လှည့်ကြည့်လိုက်တော့သူ့အားနောက်ယောင်ခံသည်ဟုထင်ရသည့်လူကိုမတွေ့တော့တာကြောင့်စိတ်ချလက်ချအနေဖြင့်သက်ပြင်းရှည်ကြီးတစ်ခုအားချလိုက်မိသည်။

သို့ပေမဲ့သက်ပြင်းချလို့မဆုံးခင်အချိန်မှာသူ့ထက်ရှေ့ရောက်နေသည့်သူကြောင့် ကြောက်အားလန့်အားဖြင့်နောက်သို့လန်ကာလဲကျတော့သည်။

"Sh*t!!!!"

"ဟက်.....ဘယ်လိုလည်း.....ပြေးရတာမောနေပြီလား"

လှောင်သလို ခနဲ့သလိုစကားတစ်ခွန်းအားဆိုလာသည့်သူအားကြောက်လန့်မိသောကြောင့်လဲနေရာမှတောင်ကုန်းရုန်းပြီးမထန်ိုင်သေးချေ။

"မင်းက...ငါဆိုတဲ့Lee Juyeonလက်ထဲကနေပြေးလို့လွတ်မယ်များထင်နေတာလား ဟမ်!!"

"မ...မ...မဟုတ်ပါဘူး.....ကျွန်တော့်ကိုသွားခွင့်ပြုပါ"

လက်အုပ်လေးချီကာတောင်းတောင်းပန်ပန်ပြောလာရှာသည့်ထိုလူအားJuyeonသနားစိတ်တစ်စက်မှမရှိ။အခုလိုအသနားခံနေသည်ကိုပင်ပို၍အမြင်ကတ်လာသေးသည်။

"ငါမေးတာဖြေပြီးရင်သွားခွင့်ပေးမယ်"

"ကျွန်တော်......ဘာမှမသိပါဘူး!"

"ငါကဘာမေးရသေးလို့ မသိဘူးဖြေနေတာလည်း!!!!!"

"ဟို......ဟို.......ကျွန်တော်....တစ်ကယ်ဘာမှမသိလို့မသိဘူးဖြေမိတာပါဗျာ"

"ဒါဆို....မင်းသိနိုင်လောက်တဲ့ဟာမျိုးငါမေးမယ်လေ"

Juyeonကလဲကျနေသည့်ထိုလူရှေ့ဒူးတစ်ဖက်ထောက်ထိုင်ချလိုက်ပြီးအေးစက်သည့်မျက်နှာထားဖြင့်ကြည့်လာတော့ထိုလူမှတံတွေးတောင်မသိမသာမျိုချမိသည်။

"လွန်ခဲ့တဲ့အနှစ်နှစ်ဆယ်ကျော်တုန်းကမင်းဆီကို ကလေးတစ်ယောက်လာအပ်ဖူးသေးတယ်မလား"

"လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်နှစ်ဆယ်က ကိစ္စကိုကျွန်တော်ကဘယ်လိုလုပ်မှတ်မိမှာလည်း!"

ပြောသာပြောနေပေမဲ့မျက်လုံးအရောင်ပြောင်းနေသည်ကိုJuyeonသတိထားမိသည်မလို့ခြောက်ကပ်စွာရယ်လိုက်ကာ

"ဒါဆို....ငါကမှတ်မိအောင်လုပ်ပေးရမလား"

အတွင်းအိပ်ကပ်ထဲမှာထည့်ထားသည့်ပစ္စတိုသေနတ်အားထုတ်လိုက်တော့ထိုလူမှာမျက်လုံးပြူးမတတ်ကြောက်လန့်လာရသည်။သို့ပေမဲ့လည်း

"ကျွန်တော့်ကို.....သတ်....ချင်ရင်...သတ်လိုက်....ကျွန်တော်...ဘာမှမသိလို့မပြောနိုင်ဘူး"

အသံတွေကတော့တုန်ရီလို့ကာနေပါသည်။

"ငါကလည်း...မင်းကိုသတ်မယ်လို့မပြောမိပါဘူး အာ........အခုသုံးနာရီတောင်ရှိနေပြီပဲ"

Juyeonမှလက်ကလက်ပတ်နာရီအားကြည့်ကားပြောလိုက်တော့ထိုလူမှသေချာစွာပြန်ကြည့်လာသည်။

"ဒီအချိန်ဆို...မင်းရဲ့သားလေး ကျောင်းဆင်းတဲ့အချိန်မလား......ငါ့လူတွေကိုသွားကြိုခိုင်းလိုက်မယ်လေ နော့"

သားနှင့်ခြိမ်းခြောက်လာတော့ထိုလူမှာငိုယိုပြီး လဲနေရာမှတောင်ထကာJuyeonကိုလက်အုပ်လေးချီကာတောင်းပန်ရှာပါတော့သည်။

"ကျွန်တော်တောင်းပန်ပါတယ်ဗျာ....ကျွန်တော့်သားလေးကိုတော့ဘာမှမလုပ်ပါနဲ့ဗျာ...ကျွန်တော့်မှာသားလေးတစ်ယောက်ပဲရှိတာပါ ကျွန်တော်တစ်ကယ်တောင်းပန်ပါတယ် အဲ့....အဲ့...တုန်းကလည်း ကလေးကိုခနခေါ်ထားပေးမင်းတစ်ဘဝလုံးစာတာဝန်ယူပေးမယ်ဆိုလို့သာလုပ်ဖြစ်ခဲ့တာပါ ပြီးတော့...အရင်နှစ်တွေက ကျွန်တော့်သားလေးမွေးတော့ မွေးစရိတ်ပါအကုန်ထောက်ပံ့ပေးပြီး ဒီသတင်းကိုဘယ်သူမှမပြောဖို့ပြောခဲ့တာမလို့ပါ ကျွန်တော်တစ်ကယ်တောင်းပန်ပါတယ်ဗျာ"

သူတောင်ထပ်မေးစရာမလိုဘဲပြောပြလာသည့်ထိုလူရဲ့စကားတွေကြောင့်Juyeonတစ်ချက်မဲ့ပြုံးပြုံးမိသည်။

"ဒါဆို.....အဲ့တုန်းကမင်းကိုကလေးခနလာအပ်တဲ့သူတွေကိုမှတ်မိတယ်ပေါ့....."

"ဟုတ်.......ဟုတ်ကဲ့"

"သူတို့နေတဲ့လိပ်စာပေး"

"ဟုတ်ကဲ့ပါ.....ဒါပေမဲ့....ကျွန်တော့်သားလေးကိုတော့မထိခိုက်အောင်လုပ်ပေးပါနော်"

"အေး....ငါအဲ့ကိစ္စတာဝန်ယူတယ်"

Juyeonကအာမခံတော့မှ

"သူတို့အခုSeoulကိုပြောင်းလာတယ်တော့ကြားတယ် ဒါပေမဲ့ဘယ်မှာနေမှန်းတော့ကျွန်တော်မသိဘူး တစ်ကယ်ပြောတာပါ အရင်ကနေခဲ့တဲ့လိပ်စာတော့သိတယ်"

"အဲ့တာကိုဒီမှာရေးပေးလိုက်"

"ဟုတ်ကဲ့"

ထိုလူလည်းရေးပေးပြီးသွားတော့Juyeonတစ်ချက်ယူကာကြည့်လိုက်မိသည်။ရင်းနှီးနေသည့်မြို့နာမည်နဲ့အတူတွေ့လိုက်ရသည့်အိမ်လိပ်စာကြောင့်Juyeonမျက်လုံးပြူးမျက်ဆံပြူးကာအလွန်အမင်းအံ့သြမိသွားသည်။

"ဒါ.....ဒါ......ငါအရင်နေခဲ့တဲ့အိမ်လိပ်စာပဲ!...."
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ဒီနေ့လည်းJaehyunတစ်ယောက်Hyunjunရဲ့ညီမလေးတွေကိုစာသင်ပေးလို့နေလျက်ရှိသည်။တစ်လနီးနီးသင်ပေးခဲ့ပြီဖြစ်သောကြောင့်ကောင်မလေးနှစ်ယောက်ကလည်းတော်သည်မလို့ အခုဆိုရင်အတော်လေးပြောတတ် ဖတ်တတ်နေပြီဖြစ်ပါသည်။

ညီမလေးနှစ်ယောက်ကအခုလိုပြောရဲဆိုရဲဖြစ်လာတော့အကိုဖြစ်သူကလည်းဝမ်းသာပြီးJaehyunကိုကျေးဇူးတင်မဆုံးပါလေ။

"ဒီနေ့တော့ဒီလောက်ပဲ.....နှစ်ယောက်လုံးလည်းအများကြီးကျက်ခဲ့တာဆိုတော့ဒီလောက်နဲ့ပေးနားလိုက်တော့မယ်"

"Yay!!!! ကျေးဇူးပါ Teacherအချောလေး"

"ဘယ်နှယ့်...အချောလေးတုန်း"

"ဟုတ်တယ်လေ....ချောလို့ချောတယ်ပြောတာကို မဟုတ်လို့လား Hyunnie"

"အေးလေ......တို့Teacherကချောတာမှမှုန်.....နေတာပဲ"

နှစ်ယောက်သားကပြောတော့Jaehyunကရယ်ရင်း....

"အမလေး......Teacherမြှောက်တက်တော့မယ်....နောက်ဆိုလည်းစာအများကြီးမကျက်ခိုင်းပါဘူး ဇွတ်ကိုမြှောက်ပေးနေတော့တာပဲ"

"ဟဲဟဲ.....အာ...ဒါနဲ့လေ....Teacher Hyunnieနဲ့Hwallie သိချင်တာတစ်ခုရှိတယ်"

"အင်း...ဘာလည်းမေးလေ"

"ဟို......."

Hyunnieမှာမေးမယ်ပြောပြီးမှတွန့်ဆုတ်နေသောကြောင့်Jaehyunကပြန်အစဖော်ပေးသည်။

"မေးပါ Hyunnieရဲ့"

"ဟိုလေ.....Teacherကဒီလောက်ထိချောတာ ချစ်သူလေးဘာလေးများမရှိဘူးလားလို့"

"မရှိပါဘူး ဘာလို့လည်း"

"ဟင်...တစ်ကယ်မရှိတာလား မယုံပါဘူး တို့Teacherဒီလောက်ချောတာကို"

"Teacherတစ်ခါမှရည်းစားမထားဖူးဘူး"

Jaehyunပြောသည်ကိုညီမနှစ်ယောက်ကအံ့​သြ
သ​ည့်မျက်နှာလေးတွေဖြင့်ပြန်ကြည့်လာသည်။

"ဒါဆို.......Teacherမှာ.....အချစ်ဦးတွေဘာတွေများမရှိဘူးလား"

"အချစ်ဦး........"

Jaehyunပြောနေရင်းမျက်နှာလေးညိုးကျသွားကာတစ်ယောက်သောသူလေးဆီသို့စိတ်ကရောက်သွားပြန်သည်။

"အင်းလေ....အချစ်ဦးတို့ဘာတို့ပေါ့"

Jaehyunသည်တိုးညှင်းသောအသံလေးဖြင့်တစ်အောင့်လောက်ကြာပြီးမှ

"ရှိ.....ရှိတယ်.....ရှိဖူးတယ်....."

"ဟယ်...တစ်ကယ်လား Teacher!!! ပြောပြပါလားဟင်"

Jaehyunအစကတော့ငြင်းမလို့လုပ်နေပေမဲ့သူတစ်ယောက်ယောက်ကိုသာထပ်ပြောပြလိုက်ရင်ရင်ထဲမှာဆို့နေသည့်ခံစားချက်များလျော့သွားမလားဆိုသောစိတ်ကလေးဖြင့်အနည်းငယ်ပြောပြရန်ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

"Teacher....ငယ်ငယ်တုန်းကပေါ့....အမြဲတမ်းလိုလိုအိမ်ပြောင်းနေရတယ်....ဒါပေမဲ့Incheonနားကနယ်မြို့လေးကိုပြောင်းတော့အဲ့မှာပဲTeacherမိဘတွေကနေတော့မယ်ဆိုပြီးပြောရော........​နယ်မြို့လေးဆိုတော့....ရပ်ကွက်ပန်းခြံလေးအဲ့တုန်းကရှိတယ်ကွာ.....Teacherလည်းကလေးပီပီသွားဆော့တော့....အဲ့မှာသူနဲ့စတွေ့ခဲ့တယ်"

Jaehyunပြောပြသည်ကိုညီအစ်မနှစ်ယောက်သားကစာသင်တုန်းကထက်တောင်ပိုပြီးစိတ်ဝင်တစ်စားနားထောင်နေကြလေသည်။ သို့ပေမဲ့စာသင်ခန်းထဲမှသုံးယောက်မသိသည်က အပြင်ဘက်တံခါးနားမှာလည်းတစ်ယောက်သောသူဟာချောင်းပြီးနားထောင်နေသည်ဆိုတာပင်ဖြစ်သည်။

"သူ့ကိုစတွေ့တော့ သူကတစ်ယောက်တည်းအ​ဖော်လည်းမရှိဘဲဆော့နေတာ....Teacher လည်းအတူတူဆော့ဖို့ခေါ်မယ်လုပ်တော့သူကထွက်သွားတယ်....အဲ့တာနောက်နေ့သိလိုက်ရတာကသူကTeacherတို့နဲ့အိမ်နီနားချင်းဖြစ်နေတာ"

"ဝါးးး ကံကြမ္မာကလည်းဆုံစည်းပေးတတ်လိုက်တာရော်..."

"အင်း.....အဲ့နေ့က သူ့ရဲ့အမေဆုံးသွားတော့Teacherလည်း မခင်ပေမဲ့စိတ်မကောင်းလို့ဆိုပြီးသွားနှစ်သိမ့်ပေးခဲ့တယ်....အဲ့ကနေTeacherတို့စပြီးခင်ခဲ့တာပဲ သူနဲ့အတူတူရှိတုန်းကဆိုတစ်ကယ်ပျော်ဖို့ကောင်းခဲ့တယ် ကျောင်းလည်းအတူတူသွားတယ်....နေ့လည်ပိုင်းတွေဆိုလည်းထမင်းအတူတူစားတယ်....အတူတူစာလုပ်ကြတယ်....နေ့ရက်တိုင်းကိုလည်းသူနဲ့ပဲအတူတူဖြတ်သန်းခဲ့တာ အထက်တန်းရောက်တဲ့အထိပဲ"

Jaehyunမှာပြောပြနေရင်းတစ်ယောက်သာသူလေးရဲ့ပုံကိုမျက်လုံးထဲမြင်ယောင်လာမိသည်။သူ့ကိုပြုံးပြလိုက်တိုင်းမှေးသွားတတ်သည့်မျက်ဝန်းလေးကအစသူနဲ့ပတ်သတ်သမျှအရာအားလုံးကိုတစ်ဖန်ထပ်မံလွမ်းဆွတ်လာရပြန်သည်။

"သူအိပ်မပျော်တဲ့ညတွေဆို Teacherဆီလာလာအိပ်တတ်တယ်....အဲ့ကျရင်Teacherရင်ခွင်ထဲမှာသူအိပ်လေ့ရှိသလို တစ်ခါတစ်လေကျရင်လည်းသူ့ရင်ခွင်ထဲမှာTeacherအိပ်လေ့ရှိတယ် Teacherကြောက်နေရင်တောင်မှသူကအမြဲတမ်းအနားမှာရှိနေပေးခဲ့တယ်"

"How....romantic.......အခုကောအဲ့သူနဲ့Teacherအတူတူရှိသေးတယ်မလားဟင်"

Jaehyunဖြေဖို့ရန်တုံ့ဆိုင်းနေမိသည်။မျက်ဝန်းတွေထဲမှာလည်းမျက်ရည်အရောင်လေးတွေလဲ့နေပြီးတုန်ရီနေသည့်နှုတ်ခမ်းပါးကိုလည်းတင်းတင်းစေ့ကာအားကိုပြန်ယူမိသည်။

"ဟင့်အင်း.......မရှိဘူး.....Teacherအနားမှာသူမရှိတော့ဘူး"

"ဟယ်......ဘယ်လိုဖြစ်ပြီးတော့လည်းTeacherရယ်...."

"Teacherအနားကနေသူထွက်မသွားပါဘူးလို့သူကတိပေးဖူးတယ်.....ဒါပေမဲ့ကတိမတည်ခဲ့ဘူး"

"ဟာ....ဘယ်လိုလူလည်း...ငါတို့Teacherလိုစိတ်ထားကောင်းပြီးနူးညံ့တဲ့လူတစ်ယောက်ကိုသူပိုင်ဆိုင်ရမှာကိုဘာလို့ထားခဲ့တာတုန်း ဒေါသထွက်လိုက်တာ!!!!"

Hwallieမှာပြောလာတော့Jaehyunကအပြုံးလေးတစ်ခုတပ်ဆင်ရင်း

"သူလည်း...သူ့အကြောင်းနဲ့သူပေါ့ Hwallieရယ်....ကဲ....တော်ပြီ...ဆက်မပြောတော့ဘူး.....အချိန်လည်းကျော်နေပြီဆိုတော့Teacherပြန်တော့မယ်နော်"

"ဟုတ်ကဲ့ပါ Teacher"

ညီအစ်မနှစ်ယောက်မှာနှုတ်ဆက်ပြီးတော့သူတို့Teacherအတွက်လည်းစိတ်မကောင်းချေ။ ပြောနေရင်းတစ်ချက်တစ်ချက်မသိမသာတုန်တသွားသည့်အသံရယ် မျက်ဝန်းအိမ်ထဲမှာပြည့်နေသည့်မျက်ရည်တို့ရယ်ကိုလည်းသတိထားမိသွားတာကြောင့်သူတို့Teacherဘယ်လောက်ထိပင်ပန်းနေမလည်းဆိုတာခံစားမိပါသည်လေ။

........................

ဆောင်းရာသီဖြစ်တာမလို့ညနေခင်း6နာရီဟာမှောင်ရိပ်သမ်းသည့်အချိန်သို့ကျရောက်နေပါသည်။ လမ်းမကြီးရဲ့ဘေးမှာသွားနေကြသည့်လူအများဟာလည်းအနွေးထည်လေးတွေကိုယ်စီဖြင့်ခပ်သုတ်သုတ်သွားလာနေကြသည်။

အဖြူရောင်Sweaterလေးကိုဝတ်ဆင်ထားသည့်ကောင်လေးတစ်ယောက်။ဆံနွယ်နီညိုတို့ဟာတိုက်ခတ်လာသည့်လေညင်းလေးများကြောင့်ဘယ်ညာယိမ်းနွဲ့လို့နေသည်။ အေးစက်နေသည့်လေညင်းများရဲ့ဒဏ်ကိုအံတုရင်းလျှောက်နေသောလျှောက်လှမ်းတွေဟာမတည်ငြိမ်ချင်တော့။

အတွေးများဟာလည်းလမ်းမပေါ်အစီရီသွားနေကြသည့်ကားတွေထက်တောင်ရှုပ်နေသည်မလို့မျက်လုံးလေးခနမှိတ်ကာနေမိသည်။ သို့ပေမဲ့ရရှိလာသည်ကပါးပြင်ထက်မှမျက်ရည်စီးကြောင်းလေးရဲ့စိုစွတ်မှုသာဖြစ်သည်။

ဆောင်းလေရဲ့တိုက်ခတ်မှုကြောင့်မျက်ရည်စက်တို့ဟာချက်ချင်းခြောက်သွေ့သွားပေမဲ့ရင်ထဲမှနာကျင်မှုလေးကိုတော့မခြောက်သွေ့နိုင်ခဲ့ပါလေ။

ကဗျာစာပိုဒ်လေးရဲ့စာမျက်နှာတွေဟာလှပအောင်သီကုံးပေးမည့်သူမရှိတော့တစ်စတစ်စညှိုးနွမ်းလာတော့သည်လား။ နောက်ထပ်ဒီကဗျာစာပိုဒ်လေးကိုသီကုံးပေးမည့်သူမရှိတော့လျှင်အလှတရားတွေဟာမည်သူမျှတောင်မသိလိုက်ဘဲပျက်သုဥ်းသွားရတော့မည်လား။

ထပ်မံကျဆင်းလာတော့မည့်မျက်ရည်များကိုနှာခေါင်းလေးရှုံ့ကာပြန်သွင်းရင်းလက်ခုံလေးဖြင့်လည်းပွတ်သုတ်ကာဖယ်ရှားလိုက်သည်။သူငိုလို့မှမဖြစ်ဘဲ။ သူငိုရင်ပင်ပန်းရဦးမည်။ နှစ်သိမ့်ပေးမည့်သူမရှိတာမလို့ငိုမိရင်လည်းကိုယ့်ဟာကိုပြန်နှစ်သိမ့်ပေးရမှာအထီးကျန်လှပါသည်။

ခံစားချက်တွေကိုခနအဝေးမှာထားလိုက်တော့မှရာသီဥတုအေးနေသည်ကိုသတိထားမိသည်။အေးစက်စွာတိုက်ခတ်လာသည့်လေတွေဟာတစ်ဖြေးဖြေးပိုမိုပြီးအေးလာသလိုလို။

ဒါကြောင့်လက်လေးနှစ်ဖက်ကိုယှက်ကာလက်မောင်းကိုကိုင်ရင်းအအေးဒဏ်ကိုရအောင်အံတုလိုက်ပါဦးမည်လေ။

သို့ပေမဲ့ရုတ်တစ်ရက်ဆန်စွာအနောက်ကနေရောက်လာသည့်နွေးထွေးမှုလေးတစ်ခု။ပခုံးထက်မှ နောက်ကျောဘက်တစ်ခုလုံးထိတွေ့ခံစားမိလိုက်ရသည့်နွေးထွေးမှုလေးတစ်ခု။

လျှောက်နေသည့်ခြေလှမ်းများတုံ့ဆိုင်းသွားပြီးခန္ဓာကိုယ်ဟာလည်းအနည်းငယ်ကျုံ့သွားမိသည်။

"ဘယ်...ဘယ်သူလည်း"

မေးလည်းမေး...လှည့်ကြည့်မိလိုက်တော့.....
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
လှည့်ကြည့်မိလိုက်တဲ့အချိန်မှာတော့သူ့အားပြုံးပြကာနေသည့်Hyunjun။

"ဒီလောက်ထိအပြင်မှာအေးနေတာကိုSweaterလေးတစ်ထည်နဲ့ဘယ်လိုနေန်ိုင်ရတာလည်း"

ပြောလည်းပြောရင်းစောနကသူခြုံပေးလာတဲ့Long coatကိုသေချာဝတ်ပေးနေသည်။

"အော်....ဟို.....ဒီအတိုင်း....အိမ်ပြန်တော့မှာဆိုတော့....မဝတ်လာမိတာ...."

"အဲ့လိုဆိုပေမဲ့လည်းရာသီဥတုကအေးနေတယ်လေ Hyungရယ်....မတော်လို့အအေးမိသွားရင်Hyungဘယ်လိုလုပ်မှာလည်း"

"ရပါတယ်......"

Long coatကိုသေသေချာချာကြယ်သီးလေးပါအပေါ်ဆုံးထိတပ်ပေးပြီးဦးထုပ်လေးပါဆောင်းပေးလိုက်တော့ဝက်ဝံပေါက်လေးနဲ့တူသွားသည့်ကောင်လေးအားHyunjunအသည်းတစ်ယားယားသာဖြစ်နေရပါတော့သည်။

"အိုက်ဂူး....ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ"

မနေန်ိုင်မထိိုင်နိုင်ပါးစပ်ကပြောထွက်သွားပြီးနီတာရဲလေးဖြစ်နေသည့်နှာတံလေးကိုထိကာပြောမိတော့Jaehyunကအနောက်ကိုတစ်လှမ်းဆုတ်ကာ

"အဲ့လို....မလုပ်နဲ့ Junnie"

"ဘာလည်း....Hyungရဲ့အချစ်ဦးလေးလုပ်တာမဟုတ်လို့လား"

ပြုံးပြုံးကြီးဖြင့်မေးလာသည့်Hyunjunစကားကြောင့်Jaehyunမှာတစ်ချက်ကြည့်လိုက်ကာ

"Junnie.....ကြားသွားတာလား"

"အင်းလေ.....တံခါးကဖွင့်ထားတော့ ကျွန်တော်လည်းကြားမိသွားတာ"

မုသားမပါ လင်္ကါမချောဆိုသလိုHyunjunတစ်ယောက်တော့စိတ်ကောက်ခံရမှာစိုးသဖြင့်သူလိမ်လိုက်မိပါသည်။

"Hyung......ကျွန်တော်နဲ့မုန့်သွားစားရအောင် လာလိုက်ခဲ့!!!"

ရုတ်တစ်ရက်ကြီးမုန့်သွားစားမယ်ဟုပြောကာခွင့်လည်းမတောင်းပါဘဲJaehyunလက်ကိုဆွဲပြီးမုန့်ဆိုင်တွေရှိတဲ့ဘက်ကိုပြေးနေသည့်Hyunjunရဲ့နောက်သို့Jaehyunတစ်ယောက်ပါသွားပြန်သည်။

"အန်တီ!! ကျွန်တော့်ကိုငါးပေါင်မုန့်နှစ်ခုပေးပါ"

"ဟုတ်ကဲ့....ဒီမှာပါရှင့်....အခုလေးတင်မှလုပ်ထားတာပူပူလေး"

"ဟုတ်ကဲ့ ကျေးဇူးပါဗျ"

Hyunjunမှာဆိုင်ရှင်အန်တီကြီးပေးသည့်ငါးပေါင်မုန့်လေးနှစ်ခုကိုယူကာသူ့ဘေးကအညိုရောင်ဝက်ဝံပေါက်လေးကိုလည်းတစ်ခုလှမ်းပေးလိုက်သည်။

"ရော့....Hyungလည်းစား"

"ရ..ရပါတယ်..."

"မရပါနဲ့ စားဆိုစားလိုက်ပါHyungရယ် Hyungလည်းတစ်ချိန်လုံးစာသင်နေရတာပင်ပန်းနေရောပေါ့"

"အင်းပါ....."
..............

"Hyungဒါဆို...တစ်ချိန်လုံးဝမ်းနည်းနေပုံပေါက်တာသူ့ကြောင့်ပေါ့"

ငါးပေါင်မုန့်လေးစားကြရင်းခုံတန်းလေးတစ်ခုမှာထိုင်ကာနေတုန်းရုတ်တစ်ရက်ကြီးမေးချလာသည့်Hyunjunရဲ့အမေးကြောင့်Jaehyunကြောင်သွားမိသည်။

"ဟင်......Hyungက...တစ်ချိန်လုံးဝမ်းနည်းနေတဲ့ပုံပေါက်တယ်??"

"အင်း......Hyungပျော်တယ်ဆိုပြီးပြုံးနေပေမဲ့တစ်ကယ်တမ်းကျဝမ်းနည်းနေတယ်ဆိုတာကိုHyungမျက်ဝန်းတွေထဲကနေတစ်ဆင့် ကျွန်တော်မြင်နေရတယ်လေ"

Hyunjunပြောလိုက်တော့Jaehyunမှာပြန်ဖြေဖို့ရန်တောင်တွန့်ဆုတ်သွားမိပါသည်။ဒါကြောင့်မျက်နှာကိုလွှဲလိုက်မိပြီးအကြောင်းမဲ့စွာအောက်ကိုပဲကြည့်နေလိုက်မိသည်။

"Hyung......သူ့ကိုလွမ်းတယ်"

တော်တော်ကြာမှငိုသံလေးဖြင့်ပြောလာသည့်Jaehyunရဲ့စကားလေးတစ်ခွန်းဟာဘေးမှာထိုင်နေသူHyunjunအတွက်တော့တစ်ချက်တည်းနဲ့တင်နာကျင်သွားမိပါသည်။ ချစ်နေရသူကတစ်ခြားသူကိုလွမ်းနေတယ်တဲ့လေ။

"သူ့ကိုHyungတော်တော်ချစ်ခဲ့တဲ့ပုံပဲ"

"ချစ်ခဲ့တာကိုမဟုတ်ဘူး....ခုထိချစ်နေမိတုန်းပဲ....အရင်ကလည်းချစ်ခဲ့သလိုမျိုးခုထိလည်းချစ်နေမိသေးတာ"

အော်.....သူချစ်ရသူကနောက်တစ်ယောက်ကိုချစ်နေမိတုန်းတဲ့လား။

"သူလည်းHyungကိုချစ်တယ်လို့ပြောဖူးလား"

"ဟင့်အင်း...တစ်ခါမှစကားနဲ့တော့ထုတ်မပြောဖူးဘူး စာနဲ့တော့ရေးပေးဖူးတယ်"

"ဒါဆိုHyungတို့ကချစ်သူတွေဖြစ်ခဲ့ကြတာပေါ့"

"အဲ့လိုလည်းပြောလို့မရဘူး နှစ်ယောက်ကချစ်တော့ချစ်ခဲ့ကြတယ်.....ဒါပေမဲ့ဖွင့်မပြောရသေးတာ"

"​hyungကိုစာနဲ့ဖွင့်ပြောတယ်မဟုတ်ဘူးလား"

"အဲ့တာ သူHyungနားကထွက်မသွားခင်ချန်ထားပေးခဲ့တဲ့စာမှာရေးထားတာ"

"အော်......သူဘာလို့Hyungနားကထွက်သွားတာလည်းကော သိလား"

Jaehyunကခေါင်းအသာခါပြရင်း

"ဟင့်အင်း.....ဘာကြောင့်လည်းဆိုတာမပြောသွားဘူး....ဒီအတိုင်းပဲသူသွားစရာရှိတယ်ဆိုပြီးထွက်သွားတာ"

"Hyungခံရခက်နေခဲ့မှာပဲနော်"

Jaehyunမျက်ရည်ကျလုနီးဖြစ်နေပေမဲ့အတတ်နိုင်ဆုံးပြုံးကာHyunjunကိုကြည့်လိုက်ရင်း

"Hyung နာကျင်မှုနဲ့အသားကျနေခဲ့ပါပြီ"

ဆိုကာထိန်းထားသည့်ကြားမှကျဆင်းလာသည့်မျက်ရည်စက်လေးတစ်ပေါက်။

ချစ်ရသူဟာငိုတော့Hyunjunရင်ဘတ်ထဲမီးပွက်ပွက်ဆူနေသည့်နှယ်စိုးရိမ်မိပြီးJaehyunရဲ့ပါးပြင်လေးကိုတစ်ယုတစ်ဆုပ်ကိုင်ကာမျက်ရည်စက်လေးတွေကိုဖယ်ရှာပေးမိသည်။

သို့ပေမဲ့သူမခံစားနိုင်တော့ပါလေ။ချစ်ရသူဝမ်းနည်းနေတာမြင်တော့သူနှစ်သိမ့်ပေးချင်မိသည်။ဒါကြောင့်အနားကိုတိုးထိုင်ကာခါးလေးကိုလည်းဆွဲယူပွေ့လိုက်ရင်းသူ့ရင်ခွင်ထဲသို့ငိုနေသည့်ဝက်ဝံကောင်လေးအားထည့်ထားမိပါသည်။

"ငိုချလိုက်ပါ Hyung......အပင်ပန်းမခံပါနဲ့တော့....Hyungစိတ်ထဲပေါ့သွားန်ိုင်လောက်တဲ့အထိကိုငိုချလိုက်ပါ ကျွန်တော်တစ်ယောက်လုံးနှစ်သိမ့်ပေးမှာမလို့ Hyungငိုချင်ရင်ငိုချလိုက်ပါတော့"

Hyunjunစကားဆုံးသည်နှင့်သူ့ရင်ခွင်ထဲမှဝက်ဝံပေါက်လေးဟာရင်ဘတ်ကအင်္ကျီစလေးကိုဆွဲယူရင်တစ်အီအီနဲ့ငိုချပါတော့သည်။

ငိုနေရင်းမှလည်း

"Junnie.......Hyungအရမ်းပင်ပန်းတယ်.....တစ်ခါတစ်ခါသူ့ကိုလွမ်းရတာHyungအရမ်းပင်ပန်းတာပဲ နာလည်းနာကျင်ရတယ် သူကပြောတယ်.....Hyungနားကနေဘယ်တော့မှထွက်မသွားပါဘူးဆိုပြီးကတိပေးခဲ့တာ ဒါပေမဲ့......သူ........အဲ့Juyeonက........."

စကားတောင်ဆက်မပြောနိုင်ရှာတော့ဘဲစိတ်ကိုလွှတ်ချကာငိုနေသည့်ရင်ခွင်ထဲကကောင်လေးကိုHyunjunမှအသာလေးပုတ်ကာနှစ်သိမ့်ပေးရင်းပါးစပ်မှလည်း

"ဟုတ်ပ.....ကျွန်တော့်Hyungအရမ်းပင်ပန်းနေခဲ့မှာကို.....အဲ့ကောင်လူဆိုးပဲ....."

Hyunjunရဲ့စကားသံသာလည်းအနည်းငယ်တော့တုန်ရီနေခဲ့ပါသည်။

"ဒါပေမဲ့လေ......Hyungသူ့ကိုမုန်းချင်တာတောင်မုန်းမရဘူး ငါ့ကိုကတိမတည်ဘဲထားခဲ့တဲ့အကောင်ဆိုပြီးပစ်ပစ်ခါခါမုန်းလိုက်ချင်ပေမဲ့လေ.......Hyungဘယ်လိုမှမုန်းမရတော့ဘူး ချစ်ပြီးရင်းချစ်နေမိတယ် Junnieရယ်...."

Juyeonက ကတိမတည်ဘဲထားခဲ့လို့ဆိုပြီးနာကျင်စွာငိုနေတဲ့Jaehyunတစ်ယောက်ကတော့သူဝင်နေမိတဲ့ရင်ခွင်ပိုင်ရှင်ဟာလည်းသူပြော​ေနသည့်စကားတွေကြောင့်ရင်ဘတ်ကြီးစုတ်​​မတတ်နာကျင်နေရတယ်ဆိုတာကိုရော....မြင်နိုင်ပါဦးမလား။

အတော်ကြာအောင်ငိုပြီးသွားတော့မှတစ်ရှုံ့ရှုံ့သာဖြစ်ပြီးကိုယ်လေးတုန်တက်သွားသည့်Jaehyunကိုရင်ခွင်ထဲမှခနထုတ်လိုက်တော့ ငိုထားတာမျက်နှာတစ်ခုလုံးမျက်ရည်တွေလည်းရွှဲလို့နေသည်။ ရာသီဥတုကအေးတော့နှာတံလေးတွေဟာလည်းနီရဲလျက်။နှာတံပေါ်ကဆွဲဆောင်မှုရှိသည့်မှဲ့နက်လေးကတော့ထင်းလို့ပေါ့။

"Junnieကိုအားနာစရာတွေဖြစ်ကုန်ပြီ.....တောင်းပန်ပါတယ်...."

ဘာမှလည်းအမှားမလုပ်ထားပါဘဲနဲ့ပင်ပန်းလို့ငိုသည့်သူကလာတောင်းပန်တော့HyunjunကJaehyunလက်ကလေးကိုခပ်ဖွဖွလေးဆုပ်ကိုင်လိုက်ကာ

"ရပါတယ် Hyungရဲ့.....ကျွန်တော့်ကိုအားနာဖို့လည်းမလိုဘူး တောင်းပန်ဖို့လည်းမလိုဘူး အခုချိန်ကစပြီးHyungအနားမှာကျွန်တော်ရှိနေပေးမှာမလို့ Hyungဘာမှအားငယ်နေစရာမလိုတော့ဘူးနော်......ကျွန်တော့်ကိုအားကိုးလို့ရတယ်"

ပင်ပန်းခက်ခဲနေချိန်မှာအခုလိုမျိုးသူ့အတွက်ရှိနေပေးပါ့မယ်ဆိုသောအားပေးစကားပြော
သည့်HyunjunအားJaehyunတစ်ကယ်လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲကျေးဇူးတင်မိပါသည်။

သူလိုအပ်နေခဲ့သည်မလား။ တစ်စုံတစ်ယောက်ရဲ့နွေးထွေးမှု ဂရုစိုက်မှုလေးကိုသူလိုအပ်နေခဲ့သည်လေ။
__________________________________________

Thanks for reading🌸

Zawgyi

{ ကဗ်ာစာပိုဒ္ေလးကိုတစ္ဖန္ျပန္ၿပီးလွပေအာင္လုပ္ေဆာင္မည့္သူကပထမလူျဖစ္ပါဦးမလား }

အနက္ေရာင္coatကိုဝတ္ဆင္ထားသည့္လူတစ္ေယာက္လမ္းၾကားထဲမွလမ္းမ်ားသို႔ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္ေနသည္မွာအေနာက္ကေနလူတစ္ေယာက္ကလိုက္ေနဟန္တူသည္။

ဦးထုပ္ကိုလည္းခပ္ငိုက္ငိုက္ေဆာင္းထားၿပီးေျခသံလုံလုံျဖင့္သြားေနေသာေၾကာင့္႐ုပ္ဖ်က္ထားသည့္ပုံပင္။ ပုံမွန္ထက္ပိုကာလ်င္ျမန္ေနသည့္အရွိန္ျဖင့္သြားေနေသာထိုလူသည္အေနာက္မွက်ားလိုက္ေနသည့္ႏွယ္ေျပးရေအာင္လည္းအဆင္မေျပ သို႔ေပမဲ့လည္းပုံမွန္အတိုင္းေျဖးညင္းစြာသြားပါက အႏၱရာယ္ရွိနိုင္သည္မလို႔မေျပး႐ုံတစ္မယ္သြားေနရေလသည္။

လမ္းမႀကီးကိုဆက္ထားေသာလမ္းၾကားေလးဆုံတြင္းသို႔ဝင္သြားလိုက္ၿပီးမ်က္ေျခေဖ်ာက္ရန္ႀကိဳးစားေနသည့္ထိုလူ၏နားထင္တြင္လည္းေခြၽးစီးမ်ားစတင္က်ဆင္းလာၿပီျဖစ္သည္။

အသက္ရႉသံခပ္ျပင္းျပင္းမ်ားလည္းၾကားလာရၿပီးပိုမိုလ်င္ျမန္လာသည့္ေျခလွမ္းေတြဟာေျခေထာက္နဲ႕ေျမႀကီးေတာင္ထိပါရဲ႕လားမသိေတာ့။ ေခါင္းလည္းေစာင္းကာအေနာက္ကိုမသိမသာလွမ္းၾကည့္ရေသးသည္မွာမေကာင္းတာလုပ္ထားသည့္လူတစ္ေယာက္အလား။

အမွန္တစ္ကယ္လည္းထိုလူဟာမေကာင္းတာလုပ္ထားသည္လား။ အေနာက္သို႔လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့သူ႕အားေနာက္ေယာင္ခံသည္ဟုထင္ရသည့္လူကိုမေတြ႕ေတာ့တာေၾကာင့္စိတ္ခ်လက္ခ်အေနျဖင့္သက္ျပင္းရွည္ႀကီးတစ္ခုအားခ်လိဳက္မိသည္။

သို႔ေပမဲ့သက္ျပင္းခ်လိဳ႕မဆုံးခင္အခ်ိန္မွာသူ႕ထက္ေရွ႕ေရာက္ေနသည့္သူေၾကာင့္ ေၾကာက္အားလန့္အားျဖင့္ေနာက္သို႔လန္ကာလဲက်ေတာ့သည္။

"Sh*t!!!!"

"ဟက္.....ဘယ္လိုလည္း.....ေျပးရတာေမာေနၿပီလား"

ေလွာင္သလို ခနဲ႕သလိုစကားတစ္ခြန္းအားဆိုလာသည့္သူအားေၾကာက္လန့္မိေသာေၾကာင့္လဲေနရာမွေတာင္ကုန္း႐ုန္းၿပီးမထန္ိုင္ေသးေခ်။

"မင္းက...ငါဆိုတဲ့Lee Juyeonလက္ထဲကေနေျပးလို႔လြတ္မယ္မ်ားထင္ေနတာလား ဟမ္!!"

"မ...မ...မဟုတ္ပါဘူး.....ကြၽန္ေတာ့္ကိုသြားခြင့္ျပဳပါ"

လက္အုပ္ေလးခ်ီကာေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ေျပာလာရွာသည့္ထိုလူအားJuyeonသနားစိတ္တစ္စက္မွမရွိ။အခုလိုအသနားခံေနသည္ကိုပင္ပို၍အျမင္ကတ္လာေသးသည္။

"ငါေမးတာေျဖၿပီးရင္သြားခြင့္ေပးမယ္"

"ကြၽန္ေတာ္......ဘာမွမသိပါဘူး!"

"ငါကဘာေမးရေသးလို႔ မသိဘူးေျဖေနတာလည္း!!!!!"

"ဟို......ဟို.......ကြၽန္ေတာ္....တစ္ကယ္ဘာမွမသိလို႔မသိဘူးေျဖမိတာပါဗ်ာ"

"ဒါဆို....မင္းသိနိုင္ေလာက္တဲ့ဟာမ်ိဳးငါေမးမယ္ေလ"

Juyeonကလဲက်ေနသည့္ထိုလူေရွ႕ဒူးတစ္ဖက္ေထာက္ထိုင္ခ်လိဳက္ၿပီးေအးစက္သည့္မ်က္ႏွာထားျဖင့္ၾကည့္လာေတာ့ထိုလူမွတံေတြးေတာင္မသိမသာမ်ိဳခ်မိသည္။

"လြန္ခဲ့တဲ့အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္တုန္းကမင္းဆီကို ကေလးတစ္ေယာက္လာအပ္ဖူးေသးတယ္မလား"

"လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္က ကိစၥကိုကြၽန္ေတာ္ကဘယ္လိုလုပ္မွတ္မိမွာလည္း!"

ေျပာသာေျပာေနေပမဲ့မ်က္လုံးအေရာင္ေျပာင္းေနသည္ကိုJuyeonသတိထားမိသည္မလို႔ေျခာက္ကပ္စြာရယ္လိုက္ကာ

"ဒါဆို....ငါကမွတ္မိေအာင္လုပ္ေပးရမလား"

အတြင္းအိပ္ကပ္ထဲမွာထည့္ထားသည့္ပစၥတိုေသနတ္အားထုတ္လိုက္ေတာ့ထိုလူမွာမ်က္လုံးျပဴးမတတ္ေၾကာက္လန့္လာရသည္။သို႔ေပမဲ့လည္း

"ကြၽန္ေတာ့္ကို.....သတ္....ခ်င္ရင္...သတ္လိုက္....ကြၽန္ေတာ္...ဘာမွမသိလို႔မေျပာနိုင္ဘူး"

အသံေတြကေတာ့တုန္ရီလို႔ကာေနပါသည္။

"ငါကလည္း...မင္းကိုသတ္မယ္လို႔မေျပာမိပါဘူး အာ........အခုသုံးနာရီေတာင္ရွိေနၿပီပဲ"

Juyeonမွလက္ကလက္ပတ္နာရီအားၾကည့္ကားေျပာလိုက္ေတာ့ထိုလူမွေသခ်ာစြာျပန္ၾကည့္လာသည္။

"ဒီအခ်ိန္ဆို...မင္းရဲ႕သားေလး ေက်ာင္းဆင္းတဲ့အခ်ိန္မလား......ငါ့လူေတြကိုသြားႀကိဳခိုင္းလိုက္မယ္ေလ ေနာ့"

သားႏွင့္ၿခိမ္းေျခာက္လာေတာ့ထိုလူမွာငိုယိုၿပီး လဲေနရာမွေတာင္ထကာJuyeonကိုလက္အုပ္ေလးခ်ီကာေတာင္းပန္ရွာပါေတာ့သည္။

"ကြၽန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ....ကြၽန္ေတာ့္သားေလးကိုေတာ့ဘာမွမလုပ္ပါနဲ႕ဗ်ာ...ကြၽန္ေတာ့္မွာသားေလးတစ္ေယာက္ပဲရွိတာပါ ကြၽန္ေတာ္တစ္ကယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ အဲ့....အဲ့...တုန္းကလည္း ကေလးကိုခနေခၚထားေပးမင္းတစ္ဘဝလုံးစာတာဝန္ယူေပးမယ္ဆိုလို႔သာလုပ္ျဖစ္ခဲ့တာပါ ၿပီးေတာ့...အရင္ႏွစ္ေတြက ကြၽန္ေတာ့္သားေလးေမြးေတာ့ ေမြးစရိတ္ပါအကုန္ေထာက္ပံ့ေပးၿပီး ဒီသတင္းကိုဘယ္သူမွမေျပာဖို႔ေျပာခဲ့တာမလို႔ပါ ကြၽန္ေတာ္တစ္ကယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ"

သူေတာင္ထပ္ေမးစရာမလိုဘဲေျပာျပလာသည့္ထိုလူရဲ႕စကားေတြေၾကာင့္Juyeonတစ္ခ်က္မဲ့ၿပဳံးၿပဳံးမိသည္။

"ဒါဆို.....အဲ့တုန္းကမင္းကိုကေလးခနလာအပ္တဲ့သူေတြကိုမွတ္မိတယ္ေပါ့....."

"ဟုတ္.......ဟုတ္ကဲ့"

"သူတို႔ေနတဲ့လိပ္စာေပး"

"ဟုတ္ကဲ့ပါ.....ဒါေပမဲ့....ကြၽန္ေတာ့္သားေလးကိုေတာ့မထိခိုက္ေအာင္လုပ္ေပးပါေနာ္"

"ေအး....ငါအဲ့ကိစၥတာဝန္ယူတယ္"

Juyeonကအာမခံေတာ့မွ

"သူတို႔အခုSeoulကိုေျပာင္းလာတယ္ေတာ့ၾကားတယ္ ဒါေပမဲ့ဘယ္မွာေနမွန္းေတာ့ကြၽန္ေတာ္မသိဘူး တစ္ကယ္ေျပာတာပါ အရင္ကေနခဲ့တဲ့လိပ္စာေတာ့သိတယ္"

"အဲ့တာကိုဒီမွာေရးေပးလိုက္"

"ဟုတ္ကဲ့"

ထိုလူလည္းေရးေပးၿပီးသြားေတာ့Juyeonတစ္ခ်က္ယူကာၾကည့္လိုက္မိသည္။ရင္းႏွီးေနသည့္ၿမိဳ႕နာမည္နဲ႕အတူေတြ႕လိုက္ရသည့္အိမ္လိပ္စာေၾကာင့္Juyeonမ်က္လုံးျပဴးမ်က္ဆံျပဴးကာအလြန္အမင္းအံ့ၾသမိသြားသည္။

"ဒါ.....ဒါ......ငါအရင္ေနခဲ့တဲ့အိမ္လိပ္စာပဲ!...."
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ဒီေန႕လည္းJaehyunတစ္ေယာက္Hyunjunရဲ႕ညီမေလးေတြကိုစာသင္ေပးလို႔ေနလ်က္ရွိသည္။တစ္လနီးနီးသင္ေပးခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ကလည္းေတာ္သည္မလို႔ အခုဆိုရင္အေတာ္ေလးေျပာတတ္ ဖတ္တတ္ေနၿပီျဖစ္ပါသည္။

ညီမေလးႏွစ္ေယာက္ကအခုလိုေျပာရဲဆိုရဲျဖစ္လာေတာ့အကိုျဖစ္သူကလည္းဝမ္းသာၿပီးJaehyunကိုေက်းဇူးတင္မဆုံးပါေလ။

"ဒီေန႕ေတာ့ဒီေလာက္ပဲ.....ႏွစ္ေယာက္လုံးလည္းအမ်ားႀကီးက်က္ခဲ့တာဆိုေတာ့ဒီေလာက္နဲ႕ေပးနားလိုက္ေတာ့မယ္"

"Yay!!!! ေက်းဇူးပါ Teacherအေခ်ာေလး"

"ဘယ္ႏွယ့္...အေခ်ာေလးတုန္း"

"ဟုတ္တယ္ေလ....ေခ်ာလို႔ေခ်ာတယ္ေျပာတာကို မဟုတ္လို႔လား Hyunnie"

"ေအးေလ......တို႔Teacherကေခ်ာတာမွမႈန္.....ေနတာပဲ"

ႏွစ္ေယာက္သားကေျပာေတာ့Jaehyunကရယ္ရင္း....

"အမေလး......Teacherျမႇောက္တက္ေတာ့မယ္....ေနာက္ဆိုလည္းစာအမ်ားႀကီးမက်က္ခိုင္းပါဘူး ဇြတ္ကိုျမႇောက္ေပးေနေတာ့တာပဲ"

"ဟဲဟဲ.....အာ...ဒါနဲ႕ေလ....Teacher Hyunnieနဲ႕Hwallie သိခ်င္တာတစ္ခုရွိတယ္"

"အင္း...ဘာလည္းေမးေလ"

"ဟို......."

Hyunnieမွာေမးမယ္ေျပာၿပီးမွတြန့္ဆုတ္ေနေသာေၾကာင့္Jaehyunကျပန္အစေဖာ္ေပးသည္။

"ေမးပါ Hyunnieရဲ႕"

"ဟိုေလ.....Teacherကဒီေလာက္ထိေခ်ာတာ ခ်စ္သူေလးဘာေလးမ်ားမရွိဘူးလားလို႔"

"မရွိပါဘူး ဘာလို႔လည္း"

"ဟင္...တစ္ကယ္မရွိတာလား မယုံပါဘူး တို႔Teacherဒီေလာက္ေခ်ာတာကို"

"Teacherတစ္ခါမွရည္းစားမထားဖူးဘူး"

Jaehyunေျပာသည္ကိုညီမႏွစ္ေယာက္ကအံ့​ၾသ
သ​ည့္မ်က္ႏွာေလးေတြျဖင့္ျပန္ၾကည့္လာသည္။

"ဒါဆို.......Teacherမွာ.....အခ်စ္ဦးေတြဘာေတြမ်ားမရွိဘူးလား"

"အခ်စ္ဦး........"

Jaehyunေျပာေနရင္းမ်က္ႏွာေလးညိုးက်သြားကာတစ္ေယာက္ေသာသူေလးဆီသို႔စိတ္ကေရာက္သြားျပန္သည္။

"အင္းေလ....အခ်စ္ဦးတို႔ဘာတို႔ေပါ့"

Jaehyunသည္တိုးညွင္းေသာအသံေလးျဖင့္တစ္ေအာင့္ေလာက္ၾကာၿပီးမွ

"ရွိ.....ရွိတယ္.....ရွိဖူးတယ္....."

"ဟယ္...တစ္ကယ္လား Teacher!!! ေျပာျပပါလားဟင္"

Jaehyunအစကေတာ့ျငင္းမလို႔လုပ္ေနေပမဲ့သူတစ္ေယာက္ေယာက္ကိုသာထပ္ေျပာျပလိုက္ရင္ရင္ထဲမွာဆို႔ေနသည့္ခံစားခ်က္မ်ားေလ်ာ့သြားမလားဆိုေသာစိတ္ကေလးျဖင့္အနည္းငယ္ေျပာျပရန္ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။

"Teacher....ငယ္ငယ္တုန္းကေပါ့....အၿမဲတမ္းလိုလိုအိမ္ေျပာင္းေနရတယ္....ဒါေပမဲ့Incheonနားကနယ္ၿမိဳ႕ေလးကိုေျပာင္းေတာ့အဲ့မွာပဲTeacherမိဘေတြကေနေတာ့မယ္ဆိုၿပီးေျပာေရာ........​နယ္ၿမိဳ႕ေလးဆိုေတာ့....ရပ္ကြက္ပန္းၿခံေလးအဲ့တုန္းကရွိတယ္ကြာ.....Teacherလည္းကေလးပီပီသြားေဆာ့ေတာ့....အဲ့မွာသူနဲ႕စေတြ႕ခဲ့တယ္"

Jaehyunေျပာျပသည္ကိုညီအစ္မႏွစ္ေယာက္သားကစာသင္တုန္းကထက္ေတာင္ပိုၿပီးစိတ္ဝင္တစ္စားနားေထာင္ေနၾကေလသည္။ သို႔ေပမဲ့စာသင္ခန္းထဲမွသုံးေယာက္မသိသည္က အျပင္ဘက္တံခါးနားမွာလည္းတစ္ေယာက္ေသာသူဟာေခ်ာင္းၿပီးနားေထာင္ေနသည္ဆိုတာပင္ျဖစ္သည္။

"သူ႕ကိုစေတြ႕ေတာ့ သူကတစ္ေယာက္တည္းအ​ေဖာ္လည္းမရွိဘဲေဆာ့ေနတာ....Teacher လည္းအတူတူေဆာ့ဖို႔ေခၚမယ္လုပ္ေတာ့သူကထြက္သြားတယ္....အဲ့တာေနာက္ေန႕သိလိုက္ရတာကသူကTeacherတို႔နဲ႕အိမ္နီနားခ်င္းျဖစ္ေနတာ"

"ဝါးးး ကံၾကမၼာကလည္းဆုံစည္းေပးတတ္လိုက္တာေရာ္..."

"အင္း.....အဲ့ေန႕က သူ႕ရဲ႕အေမဆုံးသြားေတာ့Teacherလည္း မခင္ေပမဲ့စိတ္မေကာင္းလို႔ဆိုၿပီးသြားႏွစ္သိမ့္ေပးခဲ့တယ္....အဲ့ကေနTeacherတို႔စၿပီးခင္ခဲ့တာပဲ သူနဲ႕အတူတူရွိတုန္းကဆိုတစ္ကယ္ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းခဲ့တယ္ ေက်ာင္းလည္းအတူတူသြားတယ္....ေန႕လည္ပိုင္းေတြဆိုလည္းထမင္းအတူတူစားတယ္....အတူတူစာလုပ္ၾကတယ္....ေန႕ရက္တိုင္းကိုလည္းသူနဲ႕ပဲအတူတူျဖတ္သန္းခဲ့တာ အထက္တန္းေရာက္တဲ့အထိပဲ"

Jaehyunမွာေျပာျပေနရင္းတစ္ေယာက္သာသူေလးရဲ႕ပုံကိုမ်က္လုံးထဲျမင္ေယာင္လာမိသည္။သူ႕ကိုၿပဳံးျပလိုက္တိုင္းေမွးသြားတတ္သည့္မ်က္ဝန္းေလးကအစသူနဲ႕ပတ္သတ္သမွ်အရာအားလုံးကိုတစ္ဖန္ထပ္မံလြမ္းဆြတ္လာရျပန္သည္။

"သူအိပ္မေပ်ာ္တဲ့ညေတြဆို Teacherဆီလာလာအိပ္တတ္တယ္....အဲ့က်ရင္Teacherရင္ခြင္ထဲမွာသူအိပ္ေလ့ရွိသလို တစ္ခါတစ္ေလက်ရင္လည္းသူ႕ရင္ခြင္ထဲမွာTeacherအိပ္ေလ့ရွိတယ္ Teacherေၾကာက္ေနရင္ေတာင္မွသူကအၿမဲတမ္းအနားမွာရွိေနေပးခဲ့တယ္"

"How....romantic.......အခုေကာအဲ့သူနဲ႕Teacherအတူတူရွိေသးတယ္မလားဟင္"

Jaehyunေျဖဖို႔ရန္တုံ႕ဆိုင္းေနမိသည္။မ်က္ဝန္းေတြထဲမွာလည္းမ်က္ရည္အေရာင္ေလးေတြလဲ့ေနၿပီးတုန္ရီေနသည့္ႏႈတ္ခမ္းပါးကိုလည္းတင္းတင္းေစ့ကာအားကိုျပန္ယူမိသည္။

"ဟင့္အင္း.......မရွိဘူး.....Teacherအနားမွာသူမရွိေတာ့ဘူး"

"ဟယ္......ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီးေတာ့လည္းTeacherရယ္...."

"Teacherအနားကေနသူထြက္မသြားပါဘူးလို႔သူကတိေပးဖူးတယ္.....ဒါေပမဲ့ကတိမတည္ခဲ့ဘူး"

"ဟာ....ဘယ္လိုလူလည္း...ငါတို႔Teacherလိုစိတ္ထားေကာင္းၿပီးႏူးညံ့တဲ့လူတစ္ေယာက္ကိုသူပိုင္ဆိုင္ရမွာကိုဘာလို႔ထားခဲ့တာတုန္း ေဒါသထြက္လိုက္တာ!!!!"

Hwallieမွာေျပာလာေတာ့Jaehyunကအၿပဳံးေလးတစ္ခုတပ္ဆင္ရင္း

"သူလည္း...သူ႕အေၾကာင္းနဲ႕သူေပါ့ Hwallieရယ္....ကဲ....ေတာ္ၿပီ...ဆက္မေျပာေတာ့ဘူး.....အခ်ိန္လည္းေက်ာ္ေနၿပီဆိုေတာ့Teacherျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္"

"ဟုတ္ကဲ့ပါ Teacher"

ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္မွာႏႈတ္ဆက္ၿပီးေတာ့သူတို႔Teacherအတြက္လည္းစိတ္မေကာင္းေခ်။ ေျပာေနရင္းတစ္ခ်က္တစ္ခ်က္မသိမသာတုန္တသြားသည့္အသံရယ္ မ်က္ဝန္းအိမ္ထဲမွာျပည့္ေနသည့္မ်က္ရည္တို႔ရယ္ကိုလည္းသတိထားမိသြားတာေၾကာင့္သူတို႔Teacherဘယ္ေလာက္ထိပင္ပန္းေနမလည္းဆိုတာခံစားမိပါသည္ေလ။

........................

ေဆာင္းရာသီျဖစ္တာမလို႔ညေနခင္း6နာရီဟာေမွာင္ရိပ္သမ္းသည့္အခ်ိန္သို႔က်ေရာက္ေနပါသည္။ လမ္းမႀကီးရဲ႕ေဘးမွာသြားေနၾကသည့္လူအမ်ားဟာလည္းအႏြေးထည္ေလးေတြကိုယ္စီျဖင့္ခပ္သုတ္သုတ္သြားလာေနၾကသည္။

အျဖဴေရာင္Sweaterေလးကိုဝတ္ဆင္ထားသည့္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္။ဆံႏြယ္နီညိုတို႔ဟာတိုက္ခတ္လာသည့္ေလညင္းေလးမ်ားေၾကာင့္ဘယ္ညာယိမ္းႏြဲ႕လို႔ေနသည္။ ေအးစက္ေနသည့္ေလညင္းမ်ားရဲ႕ဒဏ္ကိုအံတုရင္းေလွ်ာက္ေနေသာေလွ်ာက္လွမ္းေတြဟာမတည္ၿငိမ္ခ်င္ေတာ့။

အေတြးမ်ားဟာလည္းလမ္းမေပၚအစီရီသြားေနၾကသည့္ကားေတြထက္ေတာင္ရႈပ္ေနသည္မလို႔မ်က္လုံးေလးခနမွိတ္ကာေနမိသည္။ သို႔ေပမဲ့ရရွိလာသည္ကပါးျပင္ထက္မွမ်က္ရည္စီးေၾကာင္းေလးရဲ႕စိုစြတ္မႈသာျဖစ္သည္။

ေဆာင္းေလရဲ႕တိုက္ခတ္မႈေၾကာင့္မ်က္ရည္စက္တို႔ဟာခ်က္ခ်င္းေျခာက္ေသြ႕သြားေပမဲ့ရင္ထဲမွနာက်င္မႈေလးကိုေတာ့မေျခာက္ေသြ႕နိုင္ခဲ့ပါေလ။

ကဗ်ာစာပိုဒ္ေလးရဲ႕စာမ်က္ႏွာေတြဟာလွပေအာင္သီကုံးေပးမည့္သူမရွိေတာ့တစ္စတစ္စညွိုးႏြမ္းလာေတာ့သည္လား။ ေနာက္ထပ္ဒီကဗ်ာစာပိုဒ္ေလးကိုသီကုံးေပးမည့္သူမရွိေတာ့လွ်င္အလွတရားေတြဟာမည္သူမွ်ေတာင္မသိလိုက္ဘဲပ်က္သုဥ္းသြားရေတာ့မည္လား။

ထပ္မံက်ဆင္းလာေတာ့မည့္မ်က္ရည္မ်ားကိုႏွာေခါင္းေလးရႈံ႕ကာျပန္သြင္းရင္းလက္ခုံေလးျဖင့္လည္းပြတ္သုတ္ကာဖယ္ရွားလိုက္သည္။သူငိုလို႔မွမျဖစ္ဘဲ။ သူငိုရင္ပင္ပန္းရဦးမည္။ ႏွစ္သိမ့္ေပးမည့္သူမရွိတာမလို႔ငိုမိရင္လည္းကိုယ့္ဟာကိုျပန္ႏွစ္သိမ့္ေပးရမွာအထီးက်န္လွပါသည္။

ခံစားခ်က္ေတြကိုခနအေဝးမွာထားလိုက္ေတာ့မွရာသီဥတုေအးေနသည္ကိုသတိထားမိသည္။ေအးစက္စြာတိုက္ခတ္လာသည့္ေလေတြဟာတစ္ေျဖးေျဖးပိုမိုၿပီးေအးလာသလိုလို။

ဒါေၾကာင့္လက္ေလးႏွစ္ဖက္ကိုယွက္ကာလက္ေမာင္းကိုကိုင္ရင္းအေအးဒဏ္ကိုရေအာင္အံတုလိုက္ပါဦးမည္ေလ။

သို႔ေပမဲ့႐ုတ္တစ္ရက္ဆန္စြာအေနာက္ကေနေရာက္လာသည့္ႏြေးေထြးမႈေလးတစ္ခု။ပခုံးထက္မွ ေနာက္ေက်ာဘက္တစ္ခုလုံးထိေတြ႕ခံစားမိလိုက္ရသည့္ႏြေးေထြးမႈေလးတစ္ခု။

ေလွ်ာက္ေနသည့္ေျခလွမ္းမ်ားတုံ႕ဆိုင္းသြားၿပီးခႏၶာကိုယ္ဟာလည္းအနည္းငယ္က်ဳံ႕သြားမိသည္။

"ဘယ္...ဘယ္သူလည္း"

ေမးလည္းေမး...လွည့္ၾကည့္မိလိုက္ေတာ့.....
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
လွည့္ၾကည့္မိလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့သူ႕အားၿပဳံးျပကာေနသည့္Hyunjun။

"ဒီေလာက္ထိအျပင္မွာေအးေနတာကိုSweaterေလးတစ္ထည္နဲ႕ဘယ္လိုေနန္ိုင္ရတာလည္း"

ေျပာလည္းေျပာရင္းေစာနကသူၿခဳံေပးလာတဲ့Long coatကိုေသခ်ာဝတ္ေပးေနသည္။

"ေအာ္....ဟို.....ဒီအတိုင္း....အိမ္ျပန္ေတာ့မွာဆိုေတာ့....မဝတ္လာမိတာ...."

"အဲ့လိုဆိုေပမဲ့လည္းရာသီဥတုကေအးေနတယ္ေလ Hyungရယ္....မေတာ္လို႔အေအးမိသြားရင္Hyungဘယ္လိုလုပ္မွာလည္း"

"ရပါတယ္......"

Long coatကိုေသေသခ်ာခ်ာၾကယ္သီးေလးပါအေပၚဆုံးထိတပ္ေပးၿပီးဦးထုပ္ေလးပါေဆာင္းေပးလိုက္ေတာ့ဝက္ဝံေပါက္ေလးနဲ႕တူသြားသည့္ေကာင္ေလးအားHyunjunအသည္းတစ္ယားယားသာျဖစ္ေနရပါေတာ့သည္။

"အိုက္ဂူး....ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ"

မေနန္ိုင္မထိိုင္နိုင္ပါးစပ္ကေျပာထြက္သြားၿပီးနီတာရဲေလးျဖစ္ေနသည့္ႏွာတံေလးကိုထိကာေျပာမိေတာ့Jaehyunကအေနာက္ကိုတစ္လွမ္းဆုတ္ကာ

"အဲ့လို....မလုပ္နဲ႕ Junnie"

"ဘာလည္း....Hyungရဲ႕အခ်စ္ဦးေလးလုပ္တာမဟုတ္လို႔လား"

ၿပဳံးၿပဳံးႀကီးျဖင့္ေမးလာသည့္Hyunjunစကားေၾကာင့္Jaehyunမွာတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ကာ

"Junnie.....ၾကားသြားတာလား"

"အင္းေလ.....တံခါးကဖြင့္ထားေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္းၾကားမိသြားတာ"

မုသားမပါ လကၤါမေခ်ာဆိုသလိုHyunjunတစ္ေယာက္ေတာ့စိတ္ေကာက္ခံရမွာစိုးသျဖင့္သူလိမ္လိုက္မိပါသည္။

"Hyung......ကြၽန္ေတာ္နဲ႕မုန့္သြားစားရေအာင္ လာလိုက္ခဲ့!!!"

႐ုတ္တစ္ရက္ႀကီးမုန့္သြားစားမယ္ဟုေျပာကာခြင့္လည္းမေတာင္းပါဘဲJaehyunလက္ကိုဆြဲၿပီးမုန့္ဆိုင္ေတြရွိတဲ့ဘက္ကိုေျပးေနသည့္Hyunjunရဲ႕ေနာက္သို႔Jaehyunတစ္ေယာက္ပါသြားျပန္သည္။

"အန္တီ!! ကြၽန္ေတာ့္ကိုငါးေပါင္မုန့္ႏွစ္ခုေပးပါ"

"ဟုတ္ကဲ့....ဒီမွာပါရွင့္....အခုေလးတင္မွလုပ္ထားတာပူပူေလး"

"ဟုတ္ကဲ့ ေက်းဇူးပါဗ်"

Hyunjunမွာဆိုင္ရွင္အန္တီႀကီးေပးသည့္ငါးေပါင္မုန့္ေလးႏွစ္ခုကိုယူကာသူ႕ေဘးကအညိုေရာင္ဝက္ဝံေပါက္ေလးကိုလည္းတစ္ခုလွမ္းေပးလိုက္သည္။

"ေရာ့....Hyungလည္းစား"

"ရ..ရပါတယ္..."

"မရပါနဲ႕ စားဆိုစားလိုက္ပါHyungရယ္ Hyungလည္းတစ္ခ်ိန္လုံးစာသင္ေနရတာပင္ပန္းေနေရာေပါ့"

"အင္းပါ....."
..............

"Hyungဒါဆို...တစ္ခ်ိန္လုံးဝမ္းနည္းေနပုံေပါက္တာသူ႕ေၾကာင့္ေပါ့"

ငါးေပါင္မုန့္ေလးစားၾကရင္းခုံတန္းေလးတစ္ခုမွာထိုင္ကာေနတုန္း႐ုတ္တစ္ရက္ႀကီးေမးခ်လာသည့္Hyunjunရဲ႕အေမးေၾကာင့္Jaehyunေၾကာင္သြားမိသည္။

"ဟင္......Hyungက...တစ္ခ်ိန္လုံးဝမ္းနည္းေနတဲ့ပုံေပါက္တယ္??"

"အင္း......Hyungေပ်ာ္တယ္ဆိုၿပီးၿပဳံးေနေပမဲ့တစ္ကယ္တမ္းက်ဝမ္းနည္းေနတယ္ဆိုတာကိုHyungမ်က္ဝန္းေတြထဲကေနတစ္ဆင့္ ကြၽန္ေတာ္ျမင္ေနရတယ္ေလ"

Hyunjunေျပာလိုက္ေတာ့Jaehyunမွာျပန္ေျဖဖို႔ရန္ေတာင္တြန့္ဆုတ္သြားမိပါသည္။ဒါေၾကာင့္မ်က္ႏွာကိုလႊဲလိုက္မိၿပီးအေၾကာင္းမဲ့စြာေအာက္ကိုပဲၾကည့္ေနလိုက္မိသည္။

"Hyung......သူ႕ကိုလြမ္းတယ္"

ေတာ္ေတာ္ၾကာမွငိုသံေလးျဖင့္ေျပာလာသည့္Jaehyunရဲ႕စကားေလးတစ္ခြန္းဟာေဘးမွာထိုင္ေနသူHyunjunအတြက္ေတာ့တစ္ခ်က္တည္းနဲ႕တင္နာက်င္သြားမိပါသည္။ ခ်စ္ေနရသူကတစ္ျခားသူကိုလြမ္းေနတယ္တဲ့ေလ။

"သူ႕ကိုHyungေတာ္ေတာ္ခ်စ္ခဲ့တဲ့ပုံပဲ"

"ခ်စ္ခဲ့တာကိုမဟုတ္ဘူး....ခုထိခ်စ္ေနမိတုန္းပဲ....အရင္ကလည္းခ်စ္ခဲ့သလိုမ်ိဳးခုထိလည္းခ်စ္ေနမိေသးတာ"

ေအာ္.....သူခ်စ္ရသူကေနာက္တစ္ေယာက္ကိုခ်စ္ေနမိတုန္းတဲ့လား။

"သူလည္းHyungကိုခ်စ္တယ္လို႔ေျပာဖူးလား"

"ဟင့္အင္း...တစ္ခါမွစကားနဲ႕ေတာ့ထုတ္မေျပာဖူးဘူး စာနဲ႕ေတာ့ေရးေပးဖူးတယ္"

"ဒါဆိုHyungတို႔ကခ်စ္သူေတြျဖစ္ခဲ့ၾကတာေပါ့"

"အဲ့လိုလည္းေျပာလို႔မရဘူး ႏွစ္ေယာက္ကခ်စ္ေတာ့ခ်စ္ခဲ့ၾကတယ္.....ဒါေပမဲ့ဖြင့္မေျပာရေသးတာ"

"​hyungကိုစာနဲ႕ဖြင့္ေျပာတယ္မဟုတ္ဘူးလား"

"အဲ့တာ သူHyungနားကထြက္မသြားခင္ခ်န္ထားေပးခဲ့တဲ့စာမွာေရးထားတာ"

"ေအာ္......သူဘာလို႔Hyungနားကထြက္သြားတာလည္းေကာ သိလား"

Jaehyunကေခါင္းအသာခါျပရင္း

"ဟင့္အင္း.....ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုတာမေျပာသြားဘူး....ဒီအတိုင္းပဲသူသြားစရာရွိတယ္ဆိုၿပီးထြက္သြားတာ"

"Hyungခံရခက္ေနခဲ့မွာပဲေနာ္"

Jaehyunမ်က္ရည္က်လဳနီးျဖစ္ေနေပမဲ့အတတ္နိုင္ဆုံးၿပဳံးကာHyunjunကိုၾကည့္လိုက္ရင္း

"Hyung နာက်င္မႈနဲ႕အသားက်ေနခဲ့ပါၿပီ"

ဆိုကာထိန္းထားသည့္ၾကားမွက်ဆင္းလာသည့္မ်က္ရည္စက္ေလးတစ္ေပါက္။

ခ်စ္ရသူဟာငိုေတာ့Hyunjunရင္ဘတ္ထဲမီးပြက္ပြက္ဆူေနသည့္ႏွယ္စိုးရိမ္မိၿပီးJaehyunရဲ႕ပါးျပင္ေလးကိုတစ္ယုတစ္ဆုပ္ကိုင္ကာမ်က္ရည္စက္ေလးေတြကိုဖယ္ရွာေပးမိသည္။

သို႔ေပမဲ့သူမခံစားနိုင္ေတာ့ပါေလ။ခ်စ္ရသူဝမ္းနည္းေနတာျမင္ေတာ့သူႏွစ္သိမ့္ေပးခ်င္မိသည္။ဒါေၾကာင့္အနားကိုတိုးထိုင္ကာခါးေလးကိုလည္းဆြဲယူေပြ႕လိုက္ရင္းသူ႕ရင္ခြင္ထဲသို႔ငိုေနသည့္ဝက္ဝံေကာင္ေလးအားထည့္ထားမိပါသည္။

"ငိုခ်လိဳက္ပါ Hyung......အပင္ပန္းမခံပါနဲ႕ေတာ့....Hyungစိတ္ထဲေပါ့သြားန္ိုင္ေလာက္တဲ့အထိကိုငိုခ်လိဳက္ပါ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္လုံးႏွစ္သိမ့္ေပးမွာမလို႔ Hyungငိုခ်င္ရင္ငိုခ်လိဳက္ပါေတာ့"

Hyunjunစကားဆုံးသည္ႏွင့္သူ႕ရင္ခြင္ထဲမွဝက္ဝံေပါက္ေလးဟာရင္ဘတ္ကအကၤ်ီစေလးကိုဆြဲယူရင္တစ္အီအီနဲ႕ငိုခ်ပါေတာ့သည္။

ငိုေနရင္းမွလည္း

"Junnie.......Hyungအရမ္းပင္ပန္းတယ္.....တစ္ခါတစ္ခါသူ႕ကိုလြမ္းရတာHyungအရမ္းပင္ပန္းတာပဲ နာလည္းနာက်င္ရတယ္ သူကေျပာတယ္.....Hyungနားကေနဘယ္ေတာ့မွထြက္မသြားပါဘူးဆိုၿပီးကတိေပးခဲ့တာ ဒါေပမဲ့......သူ........အဲ့Juyeonက........."

စကားေတာင္ဆက္မေျပာနိုင္ရွာေတာ့ဘဲစိတ္ကိုလႊတ္ခ်ကာငိုေနသည့္ရင္ခြင္ထဲကေကာင္ေလးကိုHyunjunမွအသာေလးပုတ္ကာႏွစ္သိမ့္ေပးရင္းပါးစပ္မွလည္း

"ဟုတ္ပ.....ကြၽန္ေတာ့္Hyungအရမ္းပင္ပန္းေနခဲ့မွာကို.....အဲ့ေကာင္လူဆိုးပဲ....."

Hyunjunရဲ႕စကားသံသာလည္းအနည္းငယ္ေတာ့တုန္ရီေနခဲ့ပါသည္။

"ဒါေပမဲ့ေလ......Hyungသူ႕ကိုမုန္းခ်င္တာေတာင္မုန္းမရဘူး ငါ့ကိုကတိမတည္ဘဲထားခဲ့တဲ့အေကာင္ဆိုၿပီးပစ္ပစ္ခါခါမုန္းလိုက္ခ်င္ေပမဲ့ေလ.......Hyungဘယ္လိုမွမုန္းမရေတာ့ဘူး ခ်စ္ၿပီးရင္းခ်စ္ေနမိတယ္ Junnieရယ္...."

Juyeonက ကတိမတည္ဘဲထားခဲ့လို႔ဆိုၿပီးနာက်င္စြာငိုေနတဲ့Jaehyunတစ္ေယာက္ကေတာ့သူဝင္ေနမိတဲ့ရင္ခြင္ပိုင္ရွင္ဟာလည္းသူေျပာ​ေနသည့္စကားေတြေၾကာင့္ရင္ဘတ္ႀကီးစုတ္​​မတတ္နာက်င္ေနရတယ္ဆိုတာကိုေရာ....ျမင္နိုင္ပါဦးမလား။

အေတာ္ၾကာေအာင္ငိုၿပီးသြားေတာ့မွတစ္ရႈံ႕ရႈံ႕သာျဖစ္ၿပီးကိုယ္ေလးတုန္တက္သြားသည့္Jaehyunကိုရင္ခြင္ထဲမွခနထုတ္လိုက္ေတာ့ ငိုထားတာမ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးမ်က္ရည္ေတြလည္း႐ႊဲလို႔ေနသည္။ ရာသီဥတုကေအးေတာ့ႏွာတံေလးေတြဟာလည္းနီရဲလ်က္။ႏွာတံေပၚကဆြဲေဆာင္မႈရွိသည့္မွဲ႕နက္ေလးကေတာ့ထင္းလို႔ေပါ့။

"Junnieကိုအားနာစရာေတြျဖစ္ကုန္ၿပီ.....ေတာင္းပန္ပါတယ္...."

ဘာမွလည္းအမွားမလုပ္ထားပါဘဲနဲ႕ပင္ပန္းလို႔ငိုသည့္သူကလာေတာင္းပန္ေတာ့HyunjunကJaehyunလက္ကေလးကိုခပ္ဖြဖြေလးဆုပ္ကိုင္လိုက္ကာ

"ရပါတယ္ Hyungရဲ႕.....ကြၽန္ေတာ့္ကိုအားနာဖို႔လည္းမလိုဘူး ေတာင္းပန္ဖို႔လည္းမလိုဘူး အခုခ်ိန္ကစၿပီးHyungအနားမွာကြၽန္ေတာ္ရွိေနေပးမွာမလို႔ Hyungဘာမွအားငယ္ေနစရာမလိုေတာ့ဘူးေနာ္......ကြၽန္ေတာ့္ကိုအားကိုးလို႔ရတယ္"

ပင္ပန္းခက္ခဲေနခ်ိန္မွာအခုလိုမ်ိဳးသူ႕အတြက္ရွိေနေပးပါ့မယ္ဆိုေသာအားေပးစကားေျပာ
သည့္HyunjunအားJaehyunတစ္ကယ္လွိုက္လွိုက္လွဲလွဲေက်းဇူးတင္မိပါသည္။

သူလိုအပ္ေနခဲ့သည္မလား။ တစ္စုံတစ္ေယာက္ရဲ႕ႏြေးေထြးမႈ ဂ႐ုစိုက္မွာေလးကိုသူလိုအပ္ေနခဲ့သည္ေလ။
__________________________________________

Thanks for reading🌸